Het zou het oergeluid zijn waarmee de Tubanten naar elkaar seinden. In Twente houden ze deze traditie in ere. Ergens mis ik het nu wel. De diepe tonen die langzaam in een trappetje omhoog neuriën en die opklinken in het bos terwijl de kou om je heen grijpt. De rest van Nederland moet dit volksgebruik ontberen.
Toen ik nog bij de Twentsche Courant Tubantia werkte, haalden de midwinterhoorns steevast de pagina's van de krant in deze tijd van het jaar. Dan verzamelden de 'toeteraars' zich in een schuurtje op een industrieterrein en zochten wij verslaggevers naar de originele invalshoek voor het jaarlijkse ritueel in de adventstijd.
Dat het hele verhaal rond die oertonen pure onzin is, heeft de schrijver Han Voskuil al in de jaren 1980 bewezen. Hij vertelde dat het blazen op de midwinterhoorn eerder een modernisme is, dan een oud gebruik. Het stamt uit de jaren 1930. In Het bureau haalt Voskuil zijn eerdere belevenissen nog een keer aan (deel 6, p. 357-363). Voor de camera van Van gewest tot gewest veroorzaakt hij een heuse rel in Twente. Hij is vervolgens door verschrikkelijk veel mensen door de mangel gehaald, maar niemand kan zijn verhaal weerleggen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten