Als er een tijd is waarbij de zonsondergang zo bewust aan je oog voltrekt, dan is het nu wel. Het brengt mij tot gedichten, die ik dolgraag met jullie wil delen.
Ik heb dit gedicht maar naamloos gehouden...
****
Een witte streep duwt een vliegtuig
vooruit tegen de ijsblauwe lucht
zie ik vlak boven de dakrand
dat de zon oranje afscheid zoent
De takken sprieten kaal het donker
tegemoet, maar voordat het blauw
wegduikt in het zwart mogen ze
mij nog heel eventjes in de ogen kijken
***
'Hé, ik zie de maan', zeg je
Ik zie alleen het vliegtuig vooruit
hollen terwijl het blauw azuurt
voordat de avond zich echt meldt
Als ik voorover buig en jij
wat naar achteren hangt
doemt daar de glijbaan van
een stukje sikkel voor mij op
**
De maan hurkt weg van de bol
en ziet dat de avond de nacht
inluidt zoals het kerstklokje doet
in de koude weken van nu
Doe maar of het zomer is
en droom de koude warm
zodat het even warm is
als nu de kou onze neuzen knuffelt
Licht de avond nog even op
dan vergeet ik dit beeld verder
in de zee van liefde en spelen
we of de maan een zonnetje is.
*
Als zij de volgende dag
naar de glijbaan toe loopt
en ziet dat de zon zoet oranje
spuugt omdat het weer voorbij is
Roept zij 'maan' en dribbelt in de richting
van de sikkel om te glijden
na het klimmen voordat het donker
ons begroet knipoogt de maan haar
Almere, 14 en 15 december 2007
Geen opmerkingen:
Een reactie posten