De directeur mompelde en verstond ik pas na een kwartiertje. Het brilletje dat op zijn neus hing, zakte wat naar voren. Hij vouwde zijn handen samen en blies bedachtzaam de woorden tussen zijn lippen.
De methode behandelde hij uitgebreid, vorig jaar nog een nieuwe taalmethode, de rekenmethode doorliep hij wat sneller, om wat langer stil te staan bij het team. De komende acht jaar baseren op een gesprek van een halfuur en een aansluitende rondleiding, is onmogelijk. Het gaat om een indruk, sfeer en ook een beetje om het moment.
Ik liep rond, zag een gezellige rommel liggen, een jarige jongen die langskwam met een traktatie en het buurmeisje dat op het raam tikte.
Misschien moet ik niet te lang nadenken over een nieuwe school voor Doris. Mijn ouders kozen mijn basisschool op basis van grondslag, ik op basis van de methode, de saamhorigheid en gevoel. En natuurlijk ook omdat het dichtbij is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten