De naakte waarheid van de stad openbaart zich op zondagmorgen. Eindhoven op zondagmorgen voelt alsof je een geweldige nacht hebt doorgemaakt en 's morgens op straat belandt. Het mag dan half elf zijn, als ze mij vertelden dat het half acht was, zou ik het ook geloven.
Ik heb nog even op de kaart van Eindhoven gekeken. Bij het groen stoplicht haal ik de schreeuwerd en zijn vriendin in. Ze lopen innig ineen gestrengeld over het zebrapad. Twee hippe moeders lopen mij tegemoet met drie dochters, een roze jas, roze wanten en een roze muts. Allemaal bij een ander kind. Het brengt de fleurigheid van Oilily op het 18 Septemberplein.
De bouwput ademt deze zondagmorgen bedrijvigheid. De man met een grote betonschaar, denk ik te betrappen op de diefstal van het vlechtwerk. De opzichters die er opzichtig bijstaan,halen de verdenking direct bij mij weg.De Lichttoren, dan de witte dame. Daar zit de bibliotheek waar ik moet zijn. Ik heb zo een gesprek met directeur Thijs Torreman over zijn plannen en daden in zijn Bibliotheek Eindhoven. Het aantal auto's dat mij voorbij zoeft, ligt onder het aantal dat ik op zo'n ochtend als deze zou verwachten. Alle stoplichten vertellen mij rood, terwijl niemand en niets mij zou kunnen gevaren.
Nog snel een winkelstraat in gegaan. Deze troosteloosheid pleit voor het winkelen op zondag. Niets is triester dan een winkelstraat op zondag, leeg en verlaten, al dat fortuin dat de winkeliers mislopen nu geen winkel open is. In de etalage van boekwinkel Spijkerman liggen de mooiste boeken, maar de koper ziet alleen het bordje 'open als ik er ben'. De boekverkoper is duidelijk niet in deze duistere tent.
Als ik terugloop van de bieb, het is al middag, passeer ik De Slegte en zie hele mooie boeken die ik allemaal wil kopen. Ook hier is de deur dicht.
Misschien ben ik verwend met een centrum waar de winkels altijd open zijn. Alleen is er in Almere geen De Slegte...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten