Het programma De wereld draait door, #dwdd op twitter, volg ik al sinds de zomerstop niet meer. En eigenlijk bevalt mij dat prima. Op twitter meld ik dat soms als ik een opmerking over het programma voorbij zie komen. Zoals gisteravond. En dan valt het mij op dat langzaam meer mensen afhaken. Want het leven zonder dwdd is helemaal niet erg. Er is geen gat, er is geen leemte. Nee, je mist helemaal niks zonder dwdd.
Waarom kijk ik niet meer? De korte, snelle interviews irriteren mij meer en meer. Op het briefje staat duidelijk waar het gesprek heen moet. De verrassing en overrompeling komt steeds minder tot uiting. Maar wat mij het meest dwarszit, is dat steeds dezelfde gasten aan tafel zitten. Andre van Duin en professor Heertje en de Amsterdamse grachtengordel. Binnen 1 seizoen verschijnen ze meerdere keren aan de elitaire stamtafel.
En ineens is Van Duin leuk, want hij is beknuffeld door de elite. Net als Wendy van Dijk van wie we ineens mogen houden. De elite heeft het goedgekeurd. Oke, Matthijs van Nieuwkerk heeft een leuke en ontspannen manier van interviewen, maar dat lijkt ook meer en meer een trucje te worden. Bovendien lijkt soms de gezapigheid in zijn vragen toe te slaan. Bijna of hij zelf niet meer wil weten waarom die gast daar eigenlijk zit.
Ik was een jaar terug op een bijeenkomst rond #socialmedia in Amsterdam, ondermeer met Erwin Blom. Daar snuffelde ik even aan die elite. Iedereen keek dwdd. Als je in dat programma had gezeten of je kende iemand die er had gezeten, dan telde je mee. Ik walg van die houding. Alsof de wereld ophoudt met draaien zonder dwdd. Het is gewoon een feestje van, voor en door een select Amsterdams gezelschap. Dat gezelschap haalt af en toe Gerard Cox binnen om ook het 010-deel van Nederland tevreden te stellen.
En dat bewijst exact het probleem waar kranten, tijdschriften en televisie mee worstelen: de inzet van creativiteit en bezieling om een ijzersterk programma te maken en te houden. Dat vraagt een voortdurende scherpte en analyse van het eigen product. Nu is #dwdd teveel een kunstje geworden omarmd door het publiek. Maar waarom zou je het publiek niet af en toe voor de schenen mogen trappen? Laat het maar eens afhaken en boos worden. Je houdt jezelf en je publiek daarmee scherp. En kijk vooral eens verder dan de bebouwde kom van Amsterdam.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten