Ik zou mijzelf geen liefhebber van koningshuizen willen noemen, wel een liefhebber van het sprookje van de eeuw:
- Een grote kathedraal in het hart van Londen en een miljoen mensen op de been.
- Een veelvoud van dat aantal voor de buis.
- Een sluier van bijna 3 meter en alle klokken die 3 uur achtereen voor je luiden.
Het is een huwelijk waar alleen sprookjes over vertellen. Heel veel mensen dromen en vandaag werd het werkelijkheid van een meisje: Kate. Hoe leuk is trouwen als miljoenen mensen over de hele wereld naar je kijken. Een huwelijk zoals er maar heel weinig zijn. Tussen de miljoenen huwelijken die gesloten worden valt dit huwelijk. Het is het enige van al die miljoenen waar zoveel mensen het over hebben.
En ik kan er heel erg van genieten: de prachtige muziekuitvoeringen, Engelse liederen en stijfformele zoals alleen Engelsen dat kunnen. En dan wegrijden in een luxe auto op weg naar het feestje bij pa thuis. Op de schaal van pracht en praal viel het huwelijk van Alexander en Maxima echt in het niet.
Alledaags
Misschien dat het grootse symbool staat voor het kleine en alledaagse. Op het moment dat je alleen maar dit soort huwelijken en cermonies meemaakt, valt al het andere in niet. Want juist de beste families kennen veel leed. Voor een groot deel vanwege die zelfde roem veroorzaakt.
Ook dat is onderdeel van het sprookje. Hoe is het anders mogelijk dat miljoenen mensen even heel goed voelden hoe het is om er iemand niet meer bij te hebben. Iemand waar iedereen gek op was. Een gewoner meisje dan Diana is zelfs Kate niet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten