De meisjes die gisteren eindelijk terecht waren van het tripje naar Parijs, zorgde voor een zucht van verlichting. De collectieve bezorgdheid om het lot van deze 2 meiden van 16 en 17 jaar, leek op een collectief ouderschap. Even voelden we allemaal mee met wat de ouders en leraren van deze 2 tienermeiden moesten doorstaan.
Na die zucht van verlichting is er de vraag: wat is er gebeurd. Ook dat hoort bij bezorgde ouders. Eerst is er de opluchting, de grote knuffel en de traan van bezorgdheid. Daarna maakt de opluchting plaats voor woede. We zijn boos dat ze zomaar zijn weggelopen. Of waren ze toch verdwaald? Maar als ze verdwaald waren, dan is het vreemd dat ze maarliefst 3 dagen erover doet om terecht te komen.
Wat is er gebeurd? Wat hebben die 2 meiden die zaterdag, zondag en maandag in Parijs gedaan? We zouden het als collectieve oudergemeenschap allemaal willen weten. Net als de schooldirecteur. Zijn ze moedwillig weggelopen? Of zijn de 2 tieners goedgelovig met iemand meegegaan? Of waren ze gewoon verdwaald tijdens het shoppen?
Wat ik wel zeker weet, is dat de meiden niet hebben ingeweten wat voor een aandacht hun verdwijning zou opleveren in de media. Iedereen had het er gisteren over. Als ze moedwillig zijn weggelopen, dan halen ze niet alleen de woede op de hals van ouders en school, maar ook van de gemeenschap. We hebben ons immers met zijn allen zorgen gemaakt.
Het is de wrange nasmaak van groot alarm staan als kinderen verdwijnen. Je kunt er leed mee besparen. Al vraag ik mij af hoeveel leed. Je kunt er namelijk ook leed mee veroorzaken. Niet elke tiener kan zich de bezorgdheid van ouders voorstellen. En ook niet elke tiener kan de collectieve bezorgdheid inschatten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten