Kan facebook je raken? Zeker. Het overkomt me zeker een paar keer per week. Daarmee behoort het social network tot uitingen als het boek, een concert of een film. Laat ik eens een voorbeeld geven: de muziek van Arvo Pärt.
De organist Kees van Eersel vertelde een paar dagen geleden op facebook hoe hij zijn vingers stukspeelde op een orgelstuk van Arvo Pärt. De dominee van de Haagse Kloosterkerk vroeg of hij het stuk Mein Weg hat Gipfel und Wellentäler wilde spelen in de dienst van 2 oktober.
Een verzoek dat duidt op een goede muzikale smaak. Al klaagde Kees van Eersel over de korte tijd die hij had zich het stuk eigen te maken. Want het is zeker niet makkelijk. De snelle dalende en stijgende tremolo’s en het hoge tempo vragen om veel aandacht en oefening.
Ik kende de compositie niet en zocht op youtube naar een uitvoering. Het pakte me gelijk. Misschien zorgen de foto’s van de Alpen en de eenzame bergklimmer voor de juiste sfeer. Het idee van de mens op de toppen en dalen van het leven, begreep ik. Je kunt niet voortdurend op de top blijven staan, want dan zie je niet dat je op de top staat. Zo zorgde de ogenschijnlijk nietszeggende opmerking van Kees van Eersel voor een mooie ervaring.
Overigens speurde ik gelijk verder naar werk van Arvo Pärt. Jaren terug kon ik al die commotie over de muziek van deze Estse componist niet begrijpen. De uitvoering van Pari intervallo op het derde festival Min of meer minimal, haalde me over meer van hem te beluisteren. Zo heb ik nu weer zijn Spiegel im Spiegel beluistert. Een indrukwekkende compositie voor piano en viool die een sfeer van melancholie en weemoed oproept. Ronduit prachtig en treffend. Wat mij betreft kan die zo mee in de dienst van de kloosterkerk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten