De speeltuin is druk op zondagmiddag. Een straaltje zon jaagt iedereen naar buiten. Kinderen buitelen over elkaar heen in de speeltuin van het Beatrixpark. Het speeltoestel dat midden in de speeltuin staat, trekt de meeste aandacht. Zo’n 20 kinderen springen, hangen en klimmen over elkaar heen in het hoge gevaarte.
Het ding zit boordevol uitdaging. De glijbaan is de waardige afsluiter van een klimavontuur dat je op diverse plekken kunt beginnen. Zo nemen kinderen het kromme trapje omhoog. Is de klimwand een uitdaging voor wat grotere kinderen. Daarnaast leven kinderen zich uit aan de 2 stangen die evenwijdig aan elkaar omhoog gaan.
De glijbaan is van boven afgesloten. Zo ontstaat een ronde koker. Wellicht is dit nodig voor de veiligheid. Maar voor veel kinderen vormt het de gelegenheid om de boel flink op te houden. Ze gaan dan aan het begin van de tunnel overdwars zitten en laten zich niet meer naar beneden glijden. Sommige ouders staan aan het einde van de glijbaan te gillen. ‘Ga glijden joh. Anders kunnen de andere kinderen niet glijden.’
Ik verwacht elk moment een corrigerende zin van de kinderen in de glijbaan. Iets als ‘doe eens normaal joh’. Maar in deze tijd krijgt een dergelijke zin direct een bepaalde bijklank. Net als het woord Turk dat onder de glijbaan geklad staat. Het haalt alle onschuld uit zo’n glijbaan. En uit deze blog.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten