Een bekentenis
De Oekraine is voor mij een groot onbekend land. Ik ken het eigenlijk alleen maar in mijn verbeelding. Het bestaat naar mijn idee voornamelijk uit eindeloos akkerland en grote dennenbossen. Clichébeelden die meer over mij zeggen dan over de Oekraine.
De roman van Florence Tonk Blijf bij ons speelt in de Oekraine. Ze behandelt de Oekraïne natuurlijk wel een beetje binnen het idee van eindeloos akkerland en bossen. De eenzaamheid speelt zo snel een belangrijke rol.
Blogtournee rond Blijf bij ons
De uitdaging om mee te doen aan een blogtournee rond dit boek kon ik niet laten liggen. Het idee voor een roman in de Oekraine spookte namelijk ook eens door mijn hoofd. Sterker nog: het spook waarde niet alleen in mijn hoofd, maar ook in dat van 2 vrienden.
We studeerden en waren gefascineerd door de vele Marokkaanse schrijvers die debuteerden in die tijd. De ene na de andere kwam op de proppen met een roman. De succesvolle uitgeverij die deze auteurs uitbracht was Vassallucci. Van bijna elke allochtone Nederlander verscheen een boek bij deze uitgever. De succesvolle Marokkanen waren: Abdelkader Benali, Said el Haji en Khalid Boudou.
Ingrediënten voor succesvol debuteren
Wat was er nodig om succesvol te debuteren, vroegen wij ons af. We openden een fles wijn en begonnen een concept uit te denken. Na het Marokko van de tweedegeneratie Marokkanen en het China van Lulu Wang werd het tijd voor iets anders: Rusland. We doken in dit onderwerp en liepen al snel vast. Nee, het moest niet Rusland worden, maar een land als Wit-Rusland. Zo kwam ik op het idee van de Oekraine.
We zochten het op in de oude encyclopedie die ik net op de kop had getikt voor 50 gulden bij een antiquariaat. De Oekraine was inderdaad een goede kanshebber. Jarenlange overheersing door Rusland. En nog altijd een land dat leed onder de machthebbers. Bovendien leverde de kernramp in Tjernobyl genoeg stof voor een boek.
Het zou een roman worden op een boerderij met 3 generaties. Elke generatie vertegenwoordigde een geschiedenisperiode. Het leverde veel plezier op. De fantasie kon niet op. Zoals het verhaal dat we bedachten rond de tractor. Het collectieve landbouwbedrijf kreeg deze in de jaren ’30 toegewezen. De veel te zware tractor zou op het eerste tochtje wegzakken in de modder. Totaal ongeschikt voor de vorm van landbouw in dat gebied. In het derde deel bij de laatste generatie zouden we op dit verhaal terugkomen. Dan zou de kleindochter over de akker gaan met haar handploeg en stuitten op de knalpijp van de tractor.
Grillig en onduidelijk verhaal
Het verhaal werd hoe grilliger en onduidelijker naarmate de avond vorderde. Elk van ons zou een deel voor zijn rekening nemen. Ik was enthousiast en schreef een opzet. Ook bedacht ik voorzichtig eerste titel. Het document kreeg een geheime code: RV06. Het betekende niks. De naam was een werktitel en duidde op de geheimzinnige opdracht die we eraan koppelden.
Het liep allemaal niet zoals we wilden. Het bleef teveel bij fantaseren en te weinig bij schrijven. Daarom trokken we ons eerst eens een heel weekend terug. Een vriend kon het vakantiehuisje van zijn opa wel regelen. We gingen erheen. Het was koud. Het vroor. We kregen de ruimtes niet warm. Alleen in de keuken werd het behaaglijk als we het fornuis aanzetten.
We zouden nu echt gaan werken aan de roman. Eerst moest iets veel belangrijkers gebeuren: we moesten een uitgever vinden. De hele operatie was immers nutteloos zonder uitgever. Daarom zouden we op naam van 1 van ons een brief sturen naar Vassallucci. Het idee was glashelder. Iemand van ons had een medestudente ontmoet uit de Oekraine. Hij had ontdekt dat ze wel aardig schreef. Zo liet ze hem episoden lezen uit een boeiende familiegeschiedenis. We probeerden een deel van de synopsis van het verhaal prijs te geven. Maar niet teveel. Het moest geheimzinnig blijven.
Uitvoerig bespreken
Elke zin van de brief namen we uitvoerig door. Dan vond ik dat we te veel prijsgaven, dan vond de ander dat we te veel in raadsels spraken. Zo ploeterden we op de brief. Op de tweede en laatste dag van het schrijfweekend kregen we na veel gepraat en discussie de brief af. Vrijwel meteen kropen we in bed. Te koud voor een glas wijn. De brief was klaar.
We reden tevreden naar huis en het project kwam stil te liggen. We moesten eerst maar eens wachten op een antwoord van Vassallucci. De bevestigingsbrief werd met veel gejuich ontvangen. Het kon nog wel even duren. Zolang verdween de roman in de ijskast. We gingen niet schrijven aan iets waarvan we niet zeker waren dat het uitgegeven zou worden.
Brief op zomeravond
We waren allang weer bezig met andere dingen. Tot de vriend op een zomeravond langskwam. Hij had de brief bij zich. De aanhef begon veelbelovend. Met elke regel zakte de hoop echter weg. Om te eindigen met: ‘Uw verhaal past niet binnen ons fonds.’ Gevolgd door de dooddoener: ‘We wensen u veel succes met uw verdere schrijfcarriere.’
De knop op het dunne stengeltje van mijn schrijfcarriere was gebroken. Gelukkig heeft Florence Tonk het boek geschreven. En als dit verhaal klopt, wordt het een succes.
Gratis exemplaar voor tweet
Ik geef gratis een gesigneerd exemplaar van de debuutroman van van Florence Tonks Blijf bij ons weg. De opdracht luidt: RT deze blog voor 12.00 uur maandag. Dan wordt de winnaar om 12.01 bekend gemaakt.
Een grotere bespreking verschijnt binnenkort op Neerlandinet van litnet.co.za. Deze blog maakt onderdeel uit van de blogtournee rond Blijf bij ons. Deze eerste blogtournee rond een boek is georganisseerd door notjustanybook.nl.
http://www.hendrik-jandewit.nl/2011/12/oekraine-en-de-roman/
Geen opmerkingen:
Een reactie posten