Gillen in tunneltjes, zingen en snoepen. Het is weer avondvierdaagse. Net zo’n traditie als Sinterklaas, het paasontbijt en het kerstdiner. We vormen ook een hecht clubje van ouders en kinderen. Weten al precies wie er altijd te laat komt en wie er onderweg achteraan loopt te sjokken met zere voeten.
Ik baal altijd van het tijdstip en de plicht er elke avond weer om kwart voor zes mij te melden. Als het dan ook nog eens regent, moet ik flink wat moed verzamelen om toch naar het startpunt te fietsen.
Maar als het dan eenmaal zover is en we eindelijk lopen…
De groep waarmee ik loop, loopt altijd achteraan. Er zitten een paar ouders tussen die laat komen. Het lijkt dan dat alle avondvierdaagsewandelaars vertrokken zijn en wij nog staan te wachten. Gelukkig laat ik dan mijn leiderschapskwaliteiten gelden en jut de groep een beetje op tempo te maken.
Het eerste jaar staarden ze mij verbaasd aan, maar nu beginnen ze er toch de sokken in te krijgen en komen we rond zessen in beweging. Dan sluiten we aan bij de rest en sjokken met de snelheid van een rouwkoets vooruit.
Vandaag regende het ook nog eens. Net als het gillen in tunneltjes, snoepen en zingen, hoort dat ook bij de avondvierdaagse. Het sijpelde in een voortdurende stroom naar beneden. De meesten liepen in een plastic poncho over hun jas. Ik droeg de regenjas en een paraplu erboven. Zo werden alleen de broekspijpen van onderen nat.
Het duurde lang voordat we bij de pauzeplek waren want we moesten lang in de rij wachten. Andere groepen die pauzeerden beletten de weg. De moeders die voor de koffie en fris zorgden hadden alles al klaargezet. Zo konden we snel weer verder.
Het tempo was gelijk een stuk hoger. De tongen werden losser en de regen stopte. Zo kwamen we langzaam weer terug bij het begin. We passeerden rakelings de plaats waar we gisteren pauzeerden en liepen in een rechte lijn naar het startpunt.
Dan is het eigenlijk best gezellig, ontdek je al wandelend. Zo in een lange rij achter elkaar aan. Je spreekt weer eens andere mensen en hoort gelijk wat er allemaal op school leeft. Ik ben dan snel het haasten met eten en het andere opschieten vergeten. En zij heeft de hele rit lopen genieten.
Daar doe je het toch allemaal voor.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten