De locomotief was niet de enige die stond te wateren. Bij de damestoiletten stond een lange rij vrouwen. De herentoiletten hadden niet zoveel belangstelling. Ik kon er meteen naar binnen. Waarom zijn de toiletten voor heren en dames eigenlijk gescheiden? Waarom kan er niet gewoon één toilet voor iedereen zijn.
Ik weet ook wel dat de herentoiletten veel smeriger zijn dan de damestoiletten, maar misschien helpt het de heren wel om wat schoner te worden. Ik stond alweer buiten en mijn dames stonden nog altijd te wachten in de lange rij. Onderwijl bekeek ik de stand buiten waar wat spullen werden verkocht. Er was niet zoveel van de Veluwse Stoom Maatschappij zelf. Ik zag alleen een mok. Verder lag het vol met kinderspeeltjes, zoals een heuse stoomfluit. Dit voorwerp vond gretig aftrek onder de bezoekers.
We konden eigenlijk best naar het perron gaan. Straks zou de trein al binnenkomen en stonden wij hier nog. Dan konden we niet terecht in de trein en moesten we nog een uur wachten. Het voorgeschreven tijdstip passeerde maar de trein bleef weg. Het duurde best lang voordat de trein binnenkwam.
Of het aan de rijtuigen lag of dat het gewoon een populair stukje spoor was tussen beekbergen en Loenen, ik kon het niet verklaren. Maar het was buitengewoon druk in deze oude blokkendoosrijtuigen. Deze rijtuigen reden oorspronkelijk achter één van de eerste elektrische treinstellen van de NS. Wij kwamen terecht op de harde, houten banken van de derde klasse. Het zat hard onder de kont.
Om ons heen kwamen veel gezinnen met kleine kinderen te zitten. Aan de andere kant van het gangpad gingen een opa en oma zitten, met tegenover zich drie kleinkinderen. De kinderen wiebelden zenuwachtig op de banken. ‘Wanneer gaat hij?’ vroegen ze ongeduldig. Het zou nog wel even duren. De grote stoomlocomotief uit Oostenrijk, werd aan de andere kant van onze trein gereden. Het was dezelfde locomotief als de stoomlocomotief die ons naar Apeldoorn had gereden een uurtje eerder.
Toch vertrokken we eerder dan ik verwachtte. Daar zette de trein zich in beweging. Het lijkt altijd dat een stoomtrein zich anders in beweging zet dan een moderne trein. Minder schokkerig, gelijkmatiger. Maar misschien idealiseer ik de oude beweging en is het andersom.
Het traject was populair bij treinspotters. Langs de route in de weilanden bij Lieren stonden de fotografen opgesteld. Op trappetjes of op een stapel bielzen. Ze wisten het mooiste plekje te vinden om de passerende trein op de foto te zetten. Of de foto’s zo mooi zouden worden, lag in heel andere handen: de vingers van de fotograaf. Aan de enorme toeters die aan de toestellen waren bevestigd en waarachter de fotografen zich verscholen, zou het niet liggen.
Dit is het vierde deel van een serie over de Nationale Stoomtreindag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten