Dan weet je niet zo goed wat je van de voorstelling Picnic van Vis à Vis zelf kunt verwachten. Begin je frontstage of backstage? Voor kleine kinderen adviseert Vis à Vis op haar website om achter te beginnen. Zo krijg je de gelegenheid het stuk aan de voorkant al een beetje te vatten, zonder de geweldadige taferelen te zien. Het leek mij wel wat om achter te beginnen, dan word ik niet zo overdonderd door het verhaal en kan ik het op een andere manier zien.
Waar ik niet aan dacht was dat het misschien wel een heel ander toneelstuk zou zijn. Achter spelen de toneelspelers een eigen voorstelling die weliswaar nauw aansluit bij de voorstelling die voor speelt, maar ook heel goed op zichzelf gezien kan worden.
Niets is wat het lijkt. Zo kwamen er drie dames later binnen. De voorstelling achter was al min of meer begonnen. Zo leek het net of de dames onderdeel van de show waren, compleet met de jurkjes en de handtasjes. Het bleek wel om publiek te gaan.
Of later toen mijn buurvrouw haar flesje water uit handen liet vallen. Kort daarvoor was een heel spektakel geweest met water. Ik kreeg een natte broek, maar het sloot naadloos aan op het spannende spel dat voor speelde. Zo had ik het nauwelijks in de gaten. Ik ging helemaal op in het spel.
Het is een mooi concept om hetzelfde toneelstuk twee keer te spelen. Dat is ook de kracht van Vis à Vis, buiten het spektakel dat de voorstelling zeker ook is. Het tafereel aan de voorkant waarbij een stel kampeerders plotseling in een heel bijzondere situatie verzeild raakt. Vanaf dat moment wordt het van kwaad tot erger en loopt het helemaal uit de hand.
Daar heb je achter niet zoveel van in de gaten. Daar laat je je meenemen door de bizarre situaties die crew en ’toneelspelers’ deels zelf veroorzaken. Ook hier een spel van hebzucht, jaloezie en liefde, maar dan op een ander vlak.
De misleiding is er ook, zoals de toneelspeelster die in konijnenpak het toneel op gaat. Ik heb haar niet gezien aan de voorkant, maar het is een hilarische scène achter. Of het lijntje coke dat de toneelspeler wil snuiven, of de plekjes waar Cor (de regisseur) zijn drank heeft verstopt. Het zijn allemaal grappige momenten die het stuk backstage minstens zo interessant maken als de voorkant.
Het verhaal aan de voorkant is minder fragmentarisch en vormt een afgerond geheel. De kracht van de voorstelling ligt in de combinatie van achter en voor. Twee keer hetzelfde stuk, maar dan van een heel andere kant belicht.
Waar je begint is niet zo belangrijk. Ik vond het zelf heel prettig achter te beginnen, zo kreeg ik veel elementen te zien die spanning aan de voorkant een beetje weghaalden. Dat vind ik prettig en dan kan ik op andere dingen letten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten