Ineens was hij daar dan: de herfst. Aan het begin van de avond, de zon ging onder en trok een lucht in de herfsttinten. Toen ik het bos in holde, was het moment er. Ik zag kalende bomen en de duisternis van de vroegvallende avond. Het maakte mij somber, want de herfst won terrein. De kou wolkte omhoog in vochtige kringels.
Ik vroeg mij af hoe dat ineens kon. De herfst is al meer dan een maand oud, maar drong niet tot mij door. Het trouwe moment van hardlopen verschoof met de komst van de wintertijd en gelijk veranderde voor mij de beleving. Aan mij openbaarde zich de herfst. Plotseling en onverwacht...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten