Een boordevolle mailbox, grote stapels was en een stapel brieven en rekeningen. Voor de bloglezers: tien dagen geen blog. Ik was helemaal met vakantie, dus ook geen blog.
Ik verbleef op een Landal Greenparks bungalowpark, het summum van burgerlijkheid. Heerlijk, een last minutes. Uitzicht op een waterplas en een heuveltje erachter, in het Duitse Kell am See. Een luchtkuuroord in de nabijheid van Trier, Luxemburg en rivieren als de Saar en de Moezel.
Vanmorgen moesten we het huisje voor half elf verlaten. Bij de rij auto's met Nederlandse kentekens laadden alle gasten de koffers in het voertuig. Mijn buurvrouw glimlachte terwijl zij ook een tas in haar auto hees. Het teken van herkenning. We moesten allemaal vandaag voor half elf vertrekken. Ik torste een zak met het vuil van twaalf dagen bij me naar de afvalplaats en loerde in het openstaande portier. Achter de stoel lag net zo'n doosje Moezelwijn als die ik zojuist in mijn auto geladen had.
Iedereen doet hetzelfde in een poging dezelfde beveleving te vinden, of omdat het nu eenmaal zo hoort. Het verdriet van België kun je ook thuis op de bank lezen. Toch geloof ik dat de ervaring bij het lezen minstens zo belangrijk is, als het lezen zelf. En waar vind ik het knapperende haardvuurtje en het uitzicht op een stuwmeertje? Precies: in het Landal Greenparks Hochwald huisje 211.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten