Twee interviews in de Volkskrant van gisteren. Eén met Kees Fens zonder duidelijke reden, één met Kader Abdolah over zijn onlangs verschenen vertaling van de Koran en een beschrijving van het leven van de profeet.
De interviews vertoonden een grote overeenkomst: de twijfel die aan het schrijven knaagt. Je schrijft een prachtig stuk, bent ergens best tevreden. Je leest de tekst nog een keer en ziet alles wat er niet aan deugd. Verbeteren kan niet meer, want de verbeteringen die je kunt bedenken, zijn alleen maar verslechteringen. De twijfel geeft je een stomp recht in het gezicht. Ik kan niet schrijven, zie je wel, het deugd niet.
Kees Fens leest zijn stuk na en denkt 'wat ben ik saai, wat ben ik ongelofelijk saai'. Kader Abdolah vindt dat hij niet die Grote Schrijver is die hij altijd had willen worden. 'Ik ben onderweg. Met deze twee boeken heb ik mijn verleden nu verwerkt. Ik heb een fundament gelegd waarop ik verder kan.'
Twijfel vormt de zekerheid waarop het oeuvre is gebouwd. Het hoort bij het schrijven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten