Het blijft vreemd. Kom ik een bekende tegen die ik in juli voor het laatst zag, maar ze weet alles van mij. 'Ja, dat heb ik in je blog gelezen.'
Even bijpraten zit er niet meer bij, want ik val alleen in de herhaling. Zo vaak word ik bevestigd, of krijg ik een eigen verhaal van de ander opgedisd. Ik ervaarde het vandaag weer op het feestje van Jeroen en Irma. Eigenlijk hoefde ik niks te vertellen, want ze wist alles al van mijn blog.
Bloggen levert dus het grote voordeel op dat je verre vrienden altijd dichtbij zijn. Toch heb ik zelf de sterke neiging mensen die ik geruime tijd niet lijfelijk gezien heb, uitvoerig in te lichten over het wel en wee. Onzin natuurlijk, want met bloggen doe je hetzelfde, alleen zie je elkaar nu wel.
Ik denk weleens aan de tijd dat mijn neven in Chili woonden. We schreven nauwelijks brieven, want als kind ben je daar veel te ongedurig voor. Buiten voetballen, een boek lezen of televisie kijken is veel leuker dan het schrijven van een brief. We zijn te vroeg geboren. Hadden we twintig jaar later geleefd, dan hyvden, chatten, skypden, mailden en blogden we heel wat af. Ik zou de fysieke afstand heel wat minder gevoeld hebben.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten