Kinderen begrijpen kunst sneller dan volwassenen. Ik ontdekte dat bij een bezoek aan het kunstwerk Polderland Garden of Love and Fire van Daniël Liebeskind. Ik had het nog niet eerder bezocht. Bij een fietsritje door de polder kwamen wij er terecht.
Het meest in het oog springende gedeelte zijn de rechtop staande aluminium platen. Ze liggen midden in het steengruis. Geen plaat staat hetzelfde. Het doolhof sprak gelijk tot de verbeelfing bij Doris. Ze verstopte zich in een hoekje. Precies het idee van het kunstwerk: het doolhof verwijst naar de grilligheid van het leven.
Een kind hoef je dat niet uit te leggen. Die ervaart het gewoon zoals het is. Ook sprak ze geen oordeel uit. Ze aanvaardde het zoals het er stond en wist het snel in haar spel te integreren.
We maken het ook wel veel te moeilijk. We willen gelijk weten waarom iets is zoals het is. Wat de kunstenaar ermee bedoeld heeft. En wat de gedachte achter het kunstwerk is. Zo verdwijn je in een talig gewouwel zonder er zelf betekenis aan te geven.
Het laten gebeuren en zelf op je in laten werken geeft veel voldoening. Dat merkte ik aan Doris. Het is een kunstbeleving in hoogste vorm: als een avontuur waarbij je zelf alle betekenis mag invullen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten