De vraag: maak een popmeditatie met klassieke bewerkingen van popmuziek. De vraag was van Steven Gort. Elke zondagmorgen geeft hij een popmeditatie waarin hij 10 popnummers van youtube haalt en er zijn verhaal bij vertelt. Soms nodigt hij een twittervriend uit om een popmeditatie te verzorgen. Ik mocht al eerder meewerken en verzorgde nummer 6.
Hij las mijn blog over wereldmuziek. Het idee was: luisterend naar popmuziek in klassieke uitvoeringen levert misschien andere inzichten over de popmuziek én klassieke muziek.
De kapstok vormde zich langzaam: Zapp4 en Bert van den Brink. Ook moest er iets inzitten van The Beatles.
Op een vrijdagmiddag waarin ik allerlei andere belangrijke dingen moest doen, ben ik maar eens goed gaan zitten. Niemand thuis, achter de pc, speakers aan en eindeloos surfen op youtube. Zoeken naar mogelijkheden en interessante uitvoeringen. Ik ontdekte dat er heel veel is.
Het is een grote modderpoel. Een eindeloze reeks bewerkingen met een orkest erbij circuleert op youtube. Bijna alles krijgt een elektronische beat eronder en vaak zingen de artiesten zelf ook mee. Dat wilde ik niet, ik wilde een bewerking horen waarbij het net lijkt of je naar een symfonie luistert of een klein strijkerskwartet.
Dan is er ineens bijna niks. Het frustreerde. Ik merkte dat het zou lukken een hele popmeditatie aan dit onderwerp te wijden. Maar wat moest ik dan? Ik wilde iets met dit onderwerp doen. Ik pakte Bert van den Brink en Zapp4. En ging zoeken naar andere uitvoeringen die mij bevielen. Veel luisteren en vergelijken, consessies doen en dingen die ik niet mooi vond toevoegen.
Zo kwam ik uit bij het uiteindelijke idee: bewerkingen. Waarom zou ik de luisteraar niet meenemen op mijn ontdekkingsreis. Beginnend bij oude bewerkingen van populaire liedjes en eindigend bij de mooie bewerkingen. Ik vond zo uiteindelijk een versie van I am the Walruss, een studioversie, zonder drums en vond het nummer ineens veel mooier.
Om dan te eindigen met het geliefde orgel. Want ook daarvan is heel veel te vinden op youtube, maar de kwaliteit laat veel te wensen over. Tot ik uitkwam op de improvisatie van Cor Ardesch op Psalm 8. Hij speelt op het Kam-orgel in Dordrecht. Die ritmes en klankafwisselingen bij een publiek waarvan ik niet weet of ze het waarderen. Hij doet het gewoon en laat de muziek, de muziek zijn. Heerlijk.
Dat voelde als thuiskomen. En nu ik zo naar de hele lijst kijk, is dat het ook wat er gebeurt. Het is een ontdekkingstocht geworden, vertrekkend vanuit huis met Mozart en Bach en zo langzaam laat ik mij meenemen om via popmuziek en filmmuziek weer bij het orgel terug te keren.
Het voelde extra compleet vanmorgen – een paar weken nadat ik de popmeditatie samenstelde – al twitterend de reacties van medetwitteraars kreeg. Ineens liepen er mensen mee met mijn ontdekkingsreis. Ze reageerden op mijn uitgekozen muziek. Het was leuk iedereen op die manier te spreken. Bedankt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten