Zwijgen

Zwijgen staat centraal in Wat ik weet van Julie Berry. Het boek is een vertaling van All the Truth That’s In Me. Van de hoofdpersoon in Julie Berry’s roman is letterlijk een stuk van de tong afgesneden. Om haar te redden, zegt Judith Finch zelf.

Het blijkt echter een noodlottige verminking. Ze wordt verstoten door de gemeenschap waarin ze leeft en kan zich alleen redden door weer te gaan spreken.

Strekking

Dat is in het kort gezegd de strekking van het verhaal voor jongvolwassenen. De achterflap vermeldt ongeveer hetzelfde: ‘Opgesloten in haar eigen stilte, wordt Judith niet gezien en niet gehoord.’

Het 300 pagina’s tellende verhaal speelt in de kolonistenstadje met de naam Roswell Station. Het is een strenggelovige dorpsgemeenschap.

Dominee Frye en de schoolmeester Rupert Gillis houden de gemeenschap in de angstgreep. Verstoten worden is zo ongeveer het ergste dat je kan overkomen. Het geloof houdt de bewoners van het dorpje goed in de greep. Zo blijft er weinig speelruimte voor de geest over. Al zijn er allemaal verhalen die angstigverzwegen worden.

Inhoud

Het is het verhaal van Judith. Als ze veertien jaar is, verdwijnt ze. Het boek drijft op deze gebeurtenis. En vooral de vraag: wat is er precies gebeurd? Tot het einde toe blijft de precieze toedracht onduidelijk. De ontvoering en het afsnijden van haar tong, het waarom en hoe blijft in stilzwijgen gehuld.

Als ze na twee jaar terugkomt, kan ze niet meer praten. Haar tong is namelijk gedeeltelijk afgesneden. Haar vader is gestorven van verdriet om haar verdwijning. Haar moeder kan dit moeilijk accepteren. De gemeenschap ziet haar als een boodschapper van de duivel vanwege haar spraakgebrek. het vermoeden van seksueel misbruik maakt haar nog sterker tot verschoppeling.

Niemand is geïnteresseerd in haar verhaal, maar ze zijn bezig met de verdwijning van een ander meisje, Lottie. Judith draagt deze verhalen bij zich en de sleutels tot de oplossing. Het blijft stil. Gelukkig vindt ze wel steun bij de dorpelingen. Zoals bij de beeldschone Maria. Zij leert Judith weer te praten met minimale tong die ze nog in haar mond heeft.

Vorm

De vorm waarvoor schrijfster Julie Berry kiest, wekte in eerste instantie ergernis bij mij. Ze heeft het boek opgedeeld in vier delen, omringd door een proloog en een coda. De vier delen zijn weer opgedeeld in korte hoofdstukjes, bijna paragrafen.

Soms stokt een paragraaf midden in het verhaal om over te gaan in de volgende. Zo weet ze Boek Eén op te delen in liefst 97 korte hoofdstukjes. Misschien wil Julie Berry hiermee de jongere lezer tegemoet komen door het verhaal in hapklare stukjes op te dienen.

Opbouw

Het kostte mij vooral moeite om goed in het verhaal te kunnen komen. De verteller hutselt verschillende delen uit de geschiedenis door elkaar, waarmee het verhaal meer krijgt van een losse puzzel waarvan je zelf de bij elkaar horende stukjes aan elkaar mag plakken.

Pas de honderd pagina’s voorbij kwam ik enigszins in het verhaal en kon de lijn beter vormen. Mogelijk ook doordat het verhaal zelf ook minder gebruik maakte van terug- en vooruitwijzingen, maar gewoon in de lijn van de geschiedenis bleef.

Dan vind je uiteindelijk best een aardig verhaal, met een hoog gehalte van een EO-serie als dr. Quinn of Het kleine huis op de prairi. Het geloof speelt een grote rol, inclusief de citaten uit psalm 137. De verstikkende gemeenschap en bekrompen houding van dorpsgenoten werkt op mij als een rode lap op een stier. Het roept dingen in mij op waar ik liever niet aan denk.

Blijft het verhaal staan. Best een interessant verhaal. Het verhaal van een liefde, waaraan omstandigheden en gebeurtenissen trekken, maar die overeind blijft. Verder kabbelen personages, intriges en lastige moeders om deze lijn.

Stijl

Julie Berry heeft veel woorden nodig voor het vertellen van het verhaal. Woorden die haar personage Judith wat minder gretig gebruikt, al is zij zelf de verteller van het verhaal. Het verhaal vraagt daarmee veel geduld van de lezer. Geduld die ernstig op de proef wordt gesteld door de stijl.

De stijl blijft het grote hangijzer. Veel beschrijvingen en overbodigheden. Het haalt de vaart uit het verhaal en voegt dikwijls weinig toe. Pas aan het einde van het verhaal als de korte paragrafen verdwijnen, krijgt het verhaal vaart. Alsof de verteller eindelijk mag vertellen wat ze al op de eerste bladzijde zeggen wilde.

Normering

Voor het eerst heb ik de behoefte ook een echt oordeel over het boek te vellen. Daarom introduceer ik de ‘normering’. Hierbij geef ik sterren bij vier aspecten van het boek (inhoud, vorm, opbouw en stijl), waarna een eindoordeel volgt.

Ik heb voor Wat ik weet het volgende oordeel±

Inhoud: ***
Vorm: *
Opbouw: **
Stijl: *

Totaal: **

Een perfecte dag voor literatuur

Dit is mijn bijdrage over Julie Berry Wat ik weet. We lezen dit boek vandaag bij Een perfecte dag voor literatuur van notjustanybook.nl. Lees de bijdragen van anderen in de reacties.

Bespreking van Julie Berry: Wat ik weet. Vertaling van All the Truth That’s In Me. Vertaald door Jenny de Jonge. Haarlem: Uitgeverij J.H. Gottmer, 2014. 302 pagina’s.