Net voor ik op fietsvakantie ga, rij ik vlak voor het avondeten langs de Lepelaarplassen om te kijken of ik misschien wat rijpe bramen kan plukken. Het heeft de hele dag geregend en er dreigt weer een bui te vallen. Ik speur onder de donkere wolkenhemel de struiken af op zoek naar het paarse fruit.
Ik ben met een korte broek gegaan, wat me veel schrammen op mijn benen oplevert. Net als dat ik veel last heb bij het plukken van de hoge brandnetels. Mijn benen zijn rood van de prikkende brandnetels en ook mijn armen zijn flink gehavend.
Ik kom niet met heel veel thuis, ik heb ongeveer 1200 gram uit de struiken weten te halen. Meteen na afloop de jam gemaakt. Ik weet er een 8 potjes, waarvan zeker 3 kleine potjes, eruit te halen. Het kleine laagje jam dat overblijft, smaakt goed.
Een paar dagen na de fietsvakantie fiets ik weer langs de plassen op zoek naar rijpe bramen. De oogst is opnieuw niet veel. Bovendien is er net gesnoeid. De helft van de bramenstruiken is verdwenen. Dat vergemakkelijkt het wel om de hoge, eerder onbereikbare, bramen te kunnen plukken. Maar de oogst valt opnieuw tegen.
Dit keer valt op hoe ver de struiken overwoekerd worden door de bladeren van de nieuwe scheuten. Normaal verdringen de vruchten deze nieuwe bladeren voldoende, maar nu lijkt de bramenstruik zich vooral te richten op het volgende jaar en wat minder op de vruchten van dit jaar. Zo gaat alle energie naar de bladeren en niet naar de vruchten. Deze blijven maar magertjes afsteken tegen de rest.
Ik kom thuis met iets meer dan 1500 gram. Ik maak van deze hoeveelheid opnieuw 8 potten jam. Het zijn wat meer grotere potten, maar ik ben best een beetje teleurgesteld. Ook de oogst van de bramenstruik in de tuin blijft achter op andere jaren. Ook hier groeien vooral de nieuwe scheuten erg goed. Ik kan nergens meer de vruchten zien, overwoekerd door het eigen bladgroen.
Toch nog een keer erop uit. Ook gewoon lekker om aan het eind van zo’n warme dag een rondje te fietsen. Ik rij langs de Lepelaarplassen, voorbij aan de struiken waar ik 2 dagen eerder trok. Nu ga ik aan de andere kant van de vaart, bij het Wilgenbos en hoop er wat meer te treffen.
Normaal groeien hier flinke bramenstruiken, maar ze zijn de afgelopen jaren teruggedrongen. Het riet heeft het hier overgenomen van de wilde bramenstruiken. Jammer, want het was hier een mooi stekkie om te plukken. Ik kan nu beter naar de zonsondergang kijken dan op zoek gaan naar bramen. Er zitten namelijk nauwelijks bramen aan de struiken.
Als ik thuiskom, weeg ik niet eens de oogst. Ik stop het kleine zakje bramen meteen in de vriezer voor als ik andere jam ga maken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten