Vorige week was Almere de van alles verstoken stad zoals Renate Dorrestein schetst in haar roman Weerwater. De A1 afgesloten van alle kanten en het treinverkeer dat meer dan een week niet rijdt. Allemaal elementen zoals Renate Dorrestein heeft verwerkt in haar roman.
Alleen is de situatie in Weerwater een paar graden extremer. Heel de wereld is vergaan, behalve Almere. Er is geen gas, water en licht meer voor de bewoners. Ze moeten het zelf zien te rooien. De meest extreme vorm van zelfvoorzienend.
We leven hier in Almere echt op een eiland. Dat merk je vooral als je op de fiets erop uit trekt. Niet onmiddellijk in de natuur. Nee, eerst een langdradig fietspad vol tegenwind. Of over de dijk richting Zeewolde om bij Nijkerk over te steken. Best een nadeel omdat de afstanden niet altijd even inspirerend zijn. Zeker, het is heerlijk om over de Knardijk te fietsen, maar met een straffe tegenwind is het ook een straf.
Dat beeld, van het verlatene, het gevecht tegen de wind. Dat weet Renate Dorrestein heel mooi op te roepen in haar roman Weerwater. Ze vertelt het verhaal van een ontredderde stad, die het einde der tijden overleeft. Zoals de verteller zo mooi zegt aan het eind van haar roman:
| Maar als er buiten ons nog een wereld bestaat, zal die in elk geval met stijgende verbazing kennisnemen van wie wij waren en wie wij zijn, van wat we deden en wat we doen, in een stad waarin vroeger niemand dood gevonden wilde worden, maar die tot dusverre alles heeft overleefd. (298/299) |
Het is alleen heel moeilijk om vanuit zo’n prachtig uitgangspunt een mooi verhaal te schrijven. Zeker, er komen prachtige personages voorbij en er zijn heel mooie fragmenten. Alleen blijft het verhaal teveel voortkabbelen. Er is geen verhaal en dat maakt het heel lastig om te lezen.
Regelmatig ebde mijn aandacht weg bij het lezen, een aangenaam verhaal om te lezen, maar het mist verhaal. Dat is het grootste bezwaar dat ik heb bij het lezen van deze roman. Er moet een bepaalde spanning zijn om verder te lezen. Net als het einde. De paukenslag ontbreekt.
Je weet dat achter de laatste bladzijde de personages doorleven, maar je mist het verhaal. Gewoon net als dat de buurman verder leeft en de overbuurvrouw. Je ziet ze soms de deur uitkomen en langs de gracht lopen, maar je mist het verhaal dat ze bij zich dragen.
Misschien komt dit ook wel vanwege het ontbreken van een duidelijke hoofdpersoon. De ik-verteller is een aanschouwer, lijkt soms meer een chroniqueur dan een deelnemer aan het verhaal. Verder lopen er teveel mensen rond om duidelijk een verhaallijn te kunnen volgen. Dat komt ook omdat Renate Dorrestein de verhalen soms laat samenvallen, maar er meer voor kiest de verhalen van de personages apart te houden. Daarmee ontbreekt een duidelijk kernverhaal.
Renate Dorrestein: Weerwater. Roman. Amsterdam: Uitgeverij Podium, 2015. ISBN: 978 90 5759 712 1. 302 pagina’s. Prijs: € 19,50. Bestel
Geen opmerkingen:
Een reactie posten