Doodstil was het gisteravond toen ik een rondje holde tijdens de voetbalwedstrijd. Ik heb te weinig geduld om twee keer drie kwartier naar een bal te kijken waar 22 volwassen mannen achteraan hollen. Daarom vermaakte ik mij heerlijk met het rennen in de avondlucht.
Ik kwam weinig mensen tegen, soms een verdwaalde fietser, twee wildkampeerders op de dijk bij Almere Pampus, een vrijend paartje bij Almere Strand - ik kon niet zien of het om een man en vrouw, of twee mannen ging, de achterste was in elk geval een man -, een cursus vrouwen die hun labradors leerde apporteren, en wat oranjefans die zichzelf verloren hadden. Het waren met mij de negen miljoen Nederlanders die niet naar de wedstrijd Nederland - Italië keken.
Toen ik het natuurgebied verliet en weer in de wijk kwam, verbaasde mij de stilte die in de straten hing. Een stilte die je alleen vindt heel vroeg, of heel laat. Het was rond tienen, maar deze rust kwam niet normaal over. Het was de rust van zeven miljoen mensen die ingespannen naar een voetbalwedstrijd kijken. Ik hoorde nergens een gejuich losbarsten. Die hebben verloren, dacht ik.
Ik had beter moeten weten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten