'We waren een keer op een harmoniumdag en spraken daar iemand die net een concert gegeven had. En weet je wat die toen zei? Mijn harmonium was pas jarig en ik heb een feestje gegeven.' Ze draaide met haar wijsvinger bij haar oor en zoog aan haar sigaret. Ik stelde mijn geliefde voor aan Rob en zijn echtgenote Nel.
Nel legde uitvoerig aan mijn geliefde uit dat het met mij en harmoniums niet helemaal spoorde. Ik was het voorval allang vergeten en lachte om de herinnering aan mijn gekte. Negentig ballons en heel veel muziek, na afloop een lied over houtwormen op de wijze van psalm 134. ''t Harmonium zal bestaan voor 't door houtworm is vergaan', luidde het refrein. Ze zong de meeste verzen niet mee omdat ze zo moest lachen.
Ik heb foto's van een latere verjaardag waarop ik een concert gaf en waar Rob en Nel met mijn zus de enige gasten waren. Ze hangt languit op de bank, vermoeid van het zoveelste deuntje op mijn nieuwe drukwindharmonium.
Het laatste voorval, vorig jaar ergens, was weer iets waarbij ik haar opzadelde met iets rond harmoniums. Ze ergerde zich met een volle dosis humor aan het voorval. Na afloop imiteerde ze de betrokkenen naar hartelust en hebben we heel veel gelachen.
Nel is er niet meer. Morgen wordt ze begraven. Ze is overleden aan de gevolgen van een slopende ziekte. Ze had bij voorbaat verloren, maar toch streed ze dapper door. Eigenlijk wilde ze het er niet teveel over hebben en eigenlijk mochten we het allemaal niet weten. Ze bleef gewoon doen zoals ze altijd deed, maar wist wel beter.
We wisten het al wel een tijdje, maar ze kon er aardig mee leven. De laatste keer dat ik haar sprak was in april. Ze was net met een chemokuur bezig. Het ging redelijk, ze was wel erg moe. Ze rookte samen met Rob een sigaretje buiten. 'Ben je niet gestopt?' vroeg ik. 'Nee', zei ze, 'wat voor een zin heeft het. Ik ga toch dood.' 'Ja', vulde Rob aan. 'Dan leef je een week langer en dan zul je net zien dat het die week regent.' Een lach ging over de straat en hij is de hele reis naar huis bij me geweest.
Het leek aardig te gaan, maar vorige week hoorde ik dat het helemaal niet goed ging. Ik kon haar niet meer bereiken, maar sprak Rob wel. Het was een verhaal van veel teleurstelling en verdriet. 'We moeten maar hopen dat het snel afgelopen is', zei Rob. De dood kwam een paar dagen later. Het was nog net mooi weer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten