De strijd is verloren. Ik zie de elf spelers boven de afgrond bengelen. Nog tien minuten te spelen en ze verliezen. Ik besluit een rondje met de hond te gaan lopen. Buiten hoor ik het commentaar zachtjes en niet helemaal gelijktijdig door de open ramen. 'Van der Vaart ... Sneijder ... Van Nistelrooij ...'
De spanning voel ik terwijl ik zo buiten loop, de warmte van de dag vervliegt traag in de zuchtjes wind. Het geluid van de televisies voor de open ramen sterft weg. Vanaf de overkant van de gracht zie ik mijn geliefde naar het scherm staren. Ik loop door en dan dondert het gejuich over het water. Dat moet een goal zijn, 1-1.
Als ik dan later toch weer durf te kijken, vallen de spelers stuk voor stuk in de afgrond. Geen houden aan de collectieve slachting. Ik sta erbij en kijk ernaar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten