Dan is het moment daar: het verorberen van het rode tomaatje. Een blogje waard. Na de bijzondere oogst en rijping, is het tijd voor het nuttigen van de eigen oogst. Een moment waar we ons alledrie op hebben verheugd en waar we echt even voor gaan zitten.
We sluiten onze lunch af met het eten van het tomaatje. De oogst waar we een natte zomer op hebben gewacht. Veel is er niet voor ons drieën. De smaak van de eigen oogst doet de kleine hoeveelheid snel vergeten. Dat is het idee tenminste.
Ik krijg mijn part en neem een voorzichtige hap. Teleurstelling mengt zich met mijn smaakpapil. Ik hap in een melig stuk groente dat in de verste verte niet smaakt naar het tomaatje dat het leek te zijn. Niks geen vlezigheid of frisheid. Maar de meligheid van een stuk groente dat het zwaar heeft gehad deze zomer.
En eerlijk gezegd kan ik het best begrijpen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten