Ineens is het herfst. Ineens liggen er bladeren op de grond. Ineens pakt de wind de blaadjes op en cirkelt ze over de straat. De rest doet de bladblazer. Gemeentereinigers lopen door de straat en blazen bladeren in fietswielen. De verzameling bladeren worden netjes opgeveegd. Een dijk van bladeren verdwijnt in de straatveger.
En dan is het herfst. Bladeren dwarrelen naar beneden en de wind sleurt ze mee. Daar worden ze tegen een muurtje of fietswiel aangeblazen. De bladeren groeien tot bergen en blijven tevreden liggen. Tot de voorbijganger langs de aangegroeide duinrij loopt en met een zacht trapje de bladeren weer laat meenemen door de wind.
Ik loop verder de wind kamt mijn haar naar voren en slaat mijn jas weer open. Een man hangt uit het raam van een bestelwagentje en lacht. Hij zag de jolige trap tegen de berg bladeren in de duinenrij en ziet hoe de wind ze meeneemt omhoog. Iets verderop tegen het muurtje bij de brug legt de wind ze neer.
Het geritsel neemt zachtjes af. De rust geeft de boom weer de tijd om nieuwe bladeren te laten vallen. Zo heeft de volgende windvlaag weer wat te spelen. Ik moet helaas afhaken en trap tegen een volgend hoopje. Een paar losse papiertjes liggen begraven tussen de bladeren. De wind maakt geen onderscheid tussen natuur en cultuur.
Voor mij geldt het onderscheid wel. Ik moet weer aan de slag en kan vanuit het raam van mijn kantoorkamer alleen zien hoe de bomen traag kaler worden. Zo ineens als die herfst komt, zo geleidelijk zet hij door.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten