Een stapel boeken rust tevreden in mijn fietstas. Ik rij het park in en haal een man in die naast zijn fiets loopt. Hij hangt half over het stuur en sleept zichzelf en de fiets voort. Dat hij hierbij moeilijk richting weet te houden spreekt voor zich.
In zijn hand houdt hij een mobieltje vast. Ik hoor hem zeggen: ‘Ik weet het niet. Het waren nieuwe binnenbanden. Dus euh…’ Hij leunt met zijn hele lijf op de fiets. De schelpen die op het pad liggen, kraken onder zijn lege banden.
En ik fiets verder. De banden hard. Ze snijden een weg door de herfstbladeren van het park. Zonder nieuw te zijn blijven ze toch hard.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten