In het voorjaar kwam er een blikje tussen mijn voorwiel. Het lege blikje klemde tussen mijn voorwiel en het spatbord. En ik stond stil. Mijn fiets is niet de sterkste. Dit was teveel voor hem. Ik vreesde een reparatie, maar wist mijn fiets te redden.
Ik haalde het spatbord los en wrikte het blikje uit de gevangen houding. Ik kreeg de boel weer min of meer vast. De rest van de rit hoopte ik thuis te kunnen komen. Mijn fiets was van slag, maar reed me naar huis. Het gebeurde allemaal midden op de Hollandse brug. Het verkeer raasde langs mij heen.
Ik kwam thuis, maar sindsdien zit om de haverklap het spatbord voor los. Mijn fiets hoeft maar een beetje te trillen, of het spatbord schiet los. De voorlamp schudt dan woest heen en weer. En ik moet weer stoppen om mijn stalen ros weer in het gareel te krijgen.
Het gebeurt altijd midden op een fietstocht. Als je ergens staat op een onmogelijk punt. Wanneer het verkeer langsraast en je geen enkele ruimte hebt om je fiets te repareren. Bovendien heb ik dan nooit het juiste gereedschap bij me. Dan klungel ik wat met mijn handen om het ding vast te krijgen. Tijdens de fietsvakantie heb ik ettelijke malen zo langs de weg gestaan.
Je hoort het al, ik ben niet zo enthousiast over mijn Giant. Het lijkt wel of nieuwe fietsen niet meer robuust en sterk zijn. Ze storten in als je er gewoon op fietst. Volgens de directeur van Giant moet een fiets 15 jaar meegaan. Volgens mij een mensenleven lang. Mijn fiets haalt dat niet. Net 4 jaar oud heb ik al een peperdure reparatie moeten plegen, nadat een spandraad in mijn achterwiel kwam.
Nu heb ik voordat ik ging fietsen snel gereedschap gehaald en het spatbord goed vastgezet. Ik hoopte dat het dit keer mijn fietstochtje ging halen. Ik pakte een paar steeksleutels en draaide de boel muurvast. Zo vast dat het tijdens de rit niet meer lostrilde. Wel hoorde ik allerlei geluiden van schurende onderdelen. Dat betekent niet veel goeds bij mijn fiets, maar dat zal ik binnenkort wel zien.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten