Het snoep stond klaar bij de deur en ik mocht samen met Doris langs de deuren gaan. Ze zong haar eigen variatie op de liedjes van Sint Maarten. De toehoorders schoten van de ene verbazing in de andere. De ene keer had de heilige een geit die al zijn tanden kwijt was. De andere keer verdween er iemand ziek in bed.
Ze vond het weer erg leuk om met haar zelfgemaakte lampion de deuren langs te gaan. Het gaf mij weer een inkijkje in de buurt. Er heerst hier de stilzwijgende afspraak dat als het licht in de hal brandt, kinderen welkom zijn. Zo haalde ze weer een grote zak met snoep op.
‘Ik vind Sint Maarten erg leuk’, zei ze toen we terug naar huis liepen. Ze nam een hap van een dropsleutel. Volgend jaar maken ze op school nog een lampion. Dat zal de laatste zijn. ‘Dan wil ik nog een keer lopen. De laatste keer’, zei ze resoluut.
Ouders die hun kind een trauma willen aandoen, moeten morgen hun kind vertellen dat ze het snoep hebben opgegeten. En als ze uitgehuild zijn vertellen dat het niet zo is. Dan is de verbazing nog groter. Ter inspiratie het volgende filmpje.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten