Onafhankelijk zie ik als het vrij zijn in doen en handelen. Of we zo onafhankelijk zijn als we weleens menen, betwijfel ik. We kleven aan deze aardbodem met heel ons hebben en houden. Een huis dat gebouwd lijkt op een hypotheek in plaats van een fundament. Een liefde waar je niet zonder kunt. Kinderen die hoe ouder ze worden, hoe afhankelijker van je lijken te worden. Het bankboekje dat altijd leger raakt.
De vaste (financiele) grond is voor mij de baan die ik heb. Als je die dan ook nog eens dreigt te verliezen, dan is het zwaar. Het voorspelbare wordt onvoorspelbaar. Het gemak van het leven, verandert in onzekerheid. Zo verdwijnt een fundament in de rompslomp.
Je kunt het zekerheid noemen. Mij ontbreekt eigenlijk de zekerheid sinds ik begon te werken in 2002. Geen vast contract en elk jaar weer die spanning waarin je maar moet hopen dat je nog een jaar respijt krijgt. Aan het einde van de 3 jaar is daar dan de beslissing. De economische situatie of een ander gebrek wordt er dan bijgehaald.
In 2005 ging het slecht met de krant – geen vast contract. In 2007 veranderde een afdeling – geen vast contract. In 2009 stopte de titel bij de uitgever – geen vast contract. In 2010 hing het van een opdracht af – geen vast contract. En nu hangt er weer een reorganisatie boven het hoofd – geen vast contract. Over mijn functioneren ging en gaat het niet.
Elke keer die spanning. Een huis, een gezin, een leven. Het draait er niet eens om of je functioneert. Het draait alleen om het contract. Tijdelijk kun je ruilen met tijdelijk. Een vast contract boezemt veel organisaties angst in. Iedereen blijft zitten waar hij zit. Alleen mensen met een tijdelijk contract wisselen van baan. Tijdelijk.
Daarom word ik altijd verdrietig van persberichten die spreken over ongedwongen ontslagen. Zelfs vakbonden lijken dit doel na te streven. Ze zijn er trots op dat alle mensen met een vast contract kunnen blijven. Dat tijdelijke contracten niet verlengd worden, zien ze als winst.
Iemand met een tijdelijk contract dat niet verlengd wordt, komt blijkbaar ‘ongedwongen’ zonder werk te zitten. Managers zeggen dan in een gesprek met een spijtig gezicht dat het nu eenmaal zo is. Een feit. Ik ben er afhankelijk van. De managers beschikken zelf over een vast contract.
Onafhankelijk thuiszitten omdat je werkeloos bent. Ik zie dat niet zo. Ik zie het vooral als een belasting. Werkeloos zijn wordt gezien als ‘profiteren’ door het grootste deel van Nederland. Het grootste deel dat al jaren naar hetzelfde werk gaat omdat het een vast contract heeft.
Daarom probeer ik mijn gedachten los te maken van het contract. Zo probeer ik onafhankelijk in het leven te staan. Mij heeft niemand. Ik ben niet in een contract te vangen. Leve de vrijheid. Soms lukt dat en dan voel ik me even onafhankelijk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten