Ik moet het eerlijk bekennen: ik heb nooit doping gebruikt. Jarenlang rende ik de ene na de andere marathon, trok door de bossen in een dag een spoor van 100 kilometer en ik fietste van hot naar her. Zondagochtend een paar baantjes trekken met mijn dochter. Geen beweging was te weinig. En ik vond het heerlijk om na een lange dag werken het luie zweet eruit te zweten met een flink rondje.
Ik liep op adrenaline. Het was onderdeel van mijn gejaagde levensstijl. Nu ik wat meer rust probeer te vinden en mijn lijf het zelf moet doen, kom ik minder ver. Maar ik vind het niet erg. Ik voel me er goed bij en presteer op andere vlakken goed. Het hardlopen mis ik alleen nog als het gaat om het moment in de natuur. De stilte om mij heen en het mediteren onderweg.
Voorliegen
De wielrenners hebben de wereld veel voorgelogen. Soms willen ze doen vermoeden dat ‘iedereen het wel wist’. Alsof alle sportliefhebbers en sporters zich schuldig maakten aan dezelfde zonde. Gedeelde schuld is natuurlijk niet een halve schuld. Wielrenners hebben zich laten opjutten door trainers en managers om beter te presteren met stimulerende middelen in hun mik.
Dat Michael Boogerd en Lance Armstrong hun dopinggebruik hebben opgebiecht vond ik niet zo interessant. Voor hun was het ongetwijfeld een bevrijding. Na jaren oneerlijk en ontwijkend vragen te hebben beantwoord mogen ze eindelijk de waarheid vertellen. Niet na zorgvuldig alles met hun advocaat te hebben doorgenomen. De rijkdom die ze hebben is oneerlijk verdiend, maar willen ze wel graag behouden. Ze moesten liegen, ze moesten hun eerlijkheid opgeven en uiteindelijk een overwinning boeken op een stof die verboden is.
Beu
De schandalen over het dopinggebruik begin ik beu te worden. Het lijkt wel of alle winnaars van weleer zich schuldig hebben gemaakt aan het goedje. De overwinning die ze voorspiegelden was een leugen. Oneerlijk een prijs winnen is verliezen. Dat je dan nog met een brede smile op zo’n erepodium kunt staan, begrijp ik niet.
Het meest wrange van deze opbiechtingen is dat het allemaal vaders zijn. Vaders die hun kind een wereldbeeld leren. De spelregels van het leven. Een van die spelregels is: eerlijk zijn. Je vertelt iemand de waarheid ook al is het geen leuke waarheid. Je mag niet liegen. Als je zegt dat je ergens niet geweest bent en je was er wel, dan lieg je.
Flinke straf
Hun kinderen krijgen een flinke straf als ze dit doen. Het moraal van de wielrenners is geen haar beter. Hoe kun je je kind vertellen niet te liegen en het zelf wel doen. Volgens Michael Boogard was dat de reden het op te biechten. Zijn zoontje van 8 en zijn vriendjes vroegen hem ook of hij vroeger doping gebruikt had. Die vraag deed hem blijkbaar zoveel verdriet dat hij het opbiechtte.
Eerlijkheid is gebaseerd op vertrouwen. Daarom kan ik de vele wielrenliefhebbers niet geloven als ze zeggen dat de sport voor hen hetzelfde blijft. Dat kan niet. De sport zal wezenlijk veranderen. Als je in sport de oerkrachten naar boven ziet komen die in mensen zitten, dan is doping ‘not done’. Je zit niet naar een theaterstuk te kijken, je kijkt naar sporters die zweten voor hun overwinning.
Grote imagoschade
Het wielrennen heeft een grote imagoschade opgelopen. Want is de tour nog wel een tour als de helft van de deelnemers een stimulerend goedje in de mik heeft? Ik denk het niet. Je kijkt naar een voorstelling waarbij het beste goedje in de mik wint.
De zoon van Michel betaalt misschien wel de rekening. Hij heeft niet meer een vader die winnaar was. Zijn vader is een valse winnaar. Een leugenaar. Daar zal hij mee door het leven moeten. Dat is meer dan een leugentje om bestwil.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten