Het verschil in betekenis tussen een kaartje of een ticket begint te vervagen. Liet je in vroeger tijden een kaartje zien om bij een concert naar binnen te komen, nu mag je ook je ’ticket’ laten zien. Een treinkaartje is door de chip al veranderd in een pasje.
Alleen in het vliegtuig vragen ze nog om je ticket. Alsof een treinkaartje naar Londen goedkoper zou zijn dan een vliegticket. Het verschil is dat je voor het ticket geen belasting betaald over de brandstof en voor het treinkaartje wel.
Ik heb een hele verzameling treinkaartjes. Bewaard omdat werkgevers dat vroegen of gewoon om mijn portemonnee te legen. Ik durf ze nooit zo goed in de vuilnisbak te gooien. Het leukste treinkaartje is het boekenweekgeschenk. Op een zondag in de boekenweek mag je daarmee treinen door heel Nederland.
Afgelopen zondag kon het weer. Ik heb het dit jaar niet gedaan, maar het is heerlijk om met een boek in de trein te zitten. Een dubbele beloning. Het schijnt dat op die zondag de schrijver van het boekenweekgeschenk ook ineens in de trein zit. Kees van Kooten las dit jaar voor uit zijn boekenweekgeschenk De verrekijker.
De verrekijker van zijn vader was voor Kees van Kooten een soort ticket naar het verleden. Samen met het logboek uit het oorlogsjaar vormt het de toegang tot de oorlog. Op de televisie zag ik hem in de trein een stukje voorlezen aan zijn medereizigers. De camera’s op hem gericht mijmerde hij over het heengaan van het boek. De inhoud van 30.000 e-books verwaarloost de ‘uithoud’. Ik hoor het hem voorlezen voor de camera.
‘Maar ik ben nu eenmaal te gehecht aan de uithoud; aan al hun vertrouwde en zo geduldige ruggetjes.
Wanneer je voor het eerst mee naar huis mocht met een schoolvriend, wierp je aldaar een snelle, nerveuze blik in de boekenkast van zijn ouders, om in het geniep in te schatten wat voor mensen het waren.’ (23)
De boekenkast als ticket om te achterhalen om wat voor een mensen het gaat. Zo kunnen bewaarde kaartjes heel veel betekenen. Ik hoorde een vriend eens vertellen dat hij een kaartje van een voetbalwedstrijd had verkocht. Het was een kaartje van een voetbalwedstrijd van PSV, met het treinkaartje naar Eindhoven erbij. Het leverde 75 euro op.
Als de zomer voorbij is en ik mijn winterjas aantrek, kom ik ze altijd weer tegen. In de mengelmoes aan oude treinkaartjes, bonnetjes en boodschappenbriefjes, vind ik dan mijn ticket van het concert van Mulatu Astatke in Paradiso. Ik kan het niet weg doen en het hoort onlosmakelijk in die jas. Het stukje dat afgescheurd kan worden, valt bijna los van de rest van het kaartje. Er zitten verschillende harde vouwen in en het papier wordt steeds meer beduimeld.
Ik bewaar het. Ik moet dan denken aan het concert op vrijdag 27 maart 2009. Dat ik zo druk was met een nieuwe baan en dat mijn vader in het ziekenhuis lag. Hij dreigde te bezwijken aan de longontsteking die hij had. Ik vertelde het een vriend die mee was en moest bijna huilen. De muziek die volgde was onvergetelijk mooi.
Lees mijn boekbespreking van Kees van Kootens De verrekijker op Litnet
Geen opmerkingen:
Een reactie posten