Een foto op facebook van een hond met een enorm bot lokt mij naar de Action. Het vijftig centimeter lange bot is voor vierenhalve euro te koop. Dat wil ik weleens zien: de teckels met zo’n enorm ding in de bek. In gedachten zie ik ze al rondlopen met de grote knokkels aan weerszijden. Overal tegenaan bonkend op hun weg door de kamer.
Ze zijn er nog en ik besluit er twee mee te nemen. Voor elk één. Een mooie aankoop lijkt mij. De grote botten passen niet eens in mijn fietstas. Als ik nog een andere boodschap moet doen, neem ik ze maar mee de winkel in. ‘Deze heb ik al ergens anders gekocht’, zeg ik tegen het kassameisje. Ze kijkt vreemd op. ‘Die verkopen we hier niet eens’, antwoordt ze bijna verontwaardigd.
Thuisgekomen heb ik twee vrienden. Ze volgen mij bij elke stap die ik zet. Nog even wachten tot de rest er is. Dit levert een mooi schouwspel op om de anderen te onthouden. Dan volgt de ontknoping: de grote botten gaan uit het plastic en worden op een presenteerblaadje aangeboden. Wat een enorme dingen zijn dit zeg.
De kleine hondjes vinden het meer dan een uitdaging. Hier verschijnt het lekkerste stukje buffelhuid dat ze maar kunnen wensen. Het enorme ding wordt gretig in ontvangst genomen. Onwennig lopen ze met de enorme stukken bot door de kamer. Elk in een eigen hoekje. Natuurlijk komt Saartje het bot van Teuntje halen. Ze kan het niet laten. Maar Teun weet behendig het botje van Saartje te pakken. Stuivertje wisselen.
De uren en dagen erna worden in beslag genomen door de grote knekels die door het huis zwerven. Ze blokkeren de paden en de honden begroeten je met een enorm bot in de bek. Het lijkt wel of het bot groter is dan de hond. Het legendarische moment dat het enorme bot in tweeën valt. Natuurlijk is dat het bot van Teuntje dat Saartje afpakte. De grote knoken liggen overal. Als ze de kans krijgen, nemen ze hem mee op de bank of ze slepen de botten door het huis naar andere verboden plekken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten