Het grote nadeel van mijn exemplaar van De Oude Patagonië-Expres is het ontbreken van een kaartje met de route. In De Grote Spoorwegcarrousel en De Grote spoorwegcarrousel Retour zit wel een kaart waarin de reis wordt weergegeven. Een grote reis als die Paul Theroux in de Oude Patagonië-Expres maakt, vraagt om een duidelijke routekaart.
Engelse uitgave
Op internet scharrel ik de kaart uit de Engelse uitgave van dit boek op. Het verheldert een boel. Ik heb de pagina in het boek waar de plaats wordt aangedaan vermeld op de kaart. Zo zie ik duidelijker hoe het verloop van de reis is. De reis van Theroux door het Amerikaanse continent is namelijk nogal grillig. Soms onderbreekt hij de vermeende lijn omdat hij een deel per vliegtuig aflegt, meestal omdat er geen spoor ligt. Een enkele keer vanwege de politieke situatie in een land.
In de Engelse uitgave van het boek, is de routekaart opgedeeld in 3 deelkaarten. Het Amerikaanse continent is langgerekt. Zeker het deel door Zuid-Amerika, waar de afstanden nog groter lijken dan in Noord-Amerika. Al verschilt de schaal tussen de kaarten van Noord-Amerika en Zuid-Amerika, de reis is in het Zuiden beduidend ingewikkelder.
Doorlopen
Dat komt omdat de spoorlijnen niet zo mooi doorlopen als ik het Noorden. Vanuit Boston reist Paul Theroux helemaal door tot in Equador. Vanaf daar wordt het allemaal wat lastiger en zie je dikwijls een lijn in een boog over de kaart getrokken. Daar vliegt hij. Weliswaar tegen zijn zin, maar het moet.
In Peru en Bolivia legt hij enkele delen per bus af. Ondanks die paar stukjes per vliegtuig en bus, is De Oude Patagonië-Expres een echt treinverhaal. Het merendeel van de kilometers legt hij per spoor af. Over de stukken per vliegtuig schrijft Paul Theroux niet. Gelukkig maar het zou anders een heel saai boek zijn geworden.
Noodgedwongen
De gedeeltes per bus komen er ook bekaaid vanaf. Zo zit hij in de bus naar Puno, noodgedwongen vanwege een staking van de Peruaanse spoorwegmedewerkers: ‘Per trein zou dit een eenvoudige en aangename rit zijn geweeest; per bus was het stoffig en afschuwelijk, over een weg als golfijzer. Ik kon niet lezen in de bus, en die dag heb ik geen dagboek bijgehouden.’ (334-5)
Verder gaat de tocht voornamelijk met de trein. Het zijn de passages waarin je als lezer opgelucht ademhaalt. Ook al heeft Paul Theroux last van hoogteziekte of ergeren zijn medepassagiers hem, zoals de toeristen in de trein naar Machu Picchu. De cadans van de trein, is de cadans van het verhaal. Zoals de jazzmuziek ten grondslag ligt aan de trein, zo vormt de trein de basis van het reisverhaal van Paul Theroux.
Meer lezen
Lees mijn andere blogs over De Oude Patagonië-expres van Paul Theroux:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten