Bloginterview (3) - Hoe belangrijk zijn mijn lezers?

Deze week elke dag een paar vragen uit het Bloginterview van @marysjabbens. Vandaag: Hoe belangrijk zijn mijn lezers?

Hoe zou jij jouw blogs omschrijven?

Mijn blogs zijn uit het leven gegrepen. Als er iets gebeurt waar ik mij over verbaas, wordt het een blog. Als ik een mooi boek heb gelezen, wordt het een blog. Als ik naar de kringloopwinkel ben geweest en met een mooie stapel boeken ben thuisgekomen, wordt het een blog. Een cadeau dat een vriend mij gaf, een boek dat is toegestuurd. Of een driedaagse cursus improviseren voor orgel, een leuke dag orgelspelen in Groningen of een boeiend orgelconcert in het Orgelpark. Het worden allemaal blogjes.

En vergeet de voorvallen niet. Een leuk gesprek in de trein dat ik opvang, een zondag in Eindhoven een situatie in het park of een uitspraak van iemand op televisie of bij een verjaardagspartijtje. Overal kijkt iemand mij aan en zegt: schrijf hier een blog over.

Overigens lukt het maar zelden op commando een blogje te schrijven. Dan zegt Inge, mijn vrouw: dat is leuk voor een blogje. Alleen als ik dat ook denk of van plan ben, dan lukt het. Anders levert het een weinig interessant stukje op, zonder bezieling. Dat is misschien wel het verschil met een saai persberichtje. Een blog moet van binnenuit komen, anders is het het zoveelste lapje tekst.

In hoeverre en waarom houd jij rekening met jouw lezers, of doe je dat helemaal niet?

Ik heb eens knallende ruzie gehad met een organist over zijn orgelconcert. Ik had geschreven dat zijn optreden slecht was, een bekommernis. Ik kreeg een maand na publicatie een mailtje via mijn toenmalige werkgever dat ik het artikel onmiddellijk van mijn blog moest verwijderen. Een heel onplezierige toon over een blog. Ik heb de scherpe kantjes uit de tekst gehaald, maar de rest gelaten voor wat het is. De man dreigde met verdere stappen. Ik heb nooit meer iets van hem gehoord.

Doen wat ik wil

Bij het schrijven probeer ik zoveel mogelijk te schrijven wat ik wil. Ik laat me niet door iets dicteren. Deze blog is echt van mij en ik bepaal zelf waarover ik schrijf. Wel probeer ik rekening te houden bij het schrijven van mijn stukjes of het prettig te lezen is. Dan wil ik wel schuiven met alinea’s, zinnen inkorten of vreemde formuleringen herschrijven. Verder is het vooral schrijven en publiceren. Ik denk dan niet zo na wat voor een effect het bij lezers heeft.

Zou ik dat meer doen, dan zou ik misschien wel meer bezoek hebben op mijn blog. Ik ontdek vaak bij het nakijken van de statistieken dat blogs waar ik zelf niet altijd zo tevreden over ben, veelgelezen worden. Ik snap dat niet altijd. Juist de blogs waar ik veel werk aan heb gehad, worden minder goed gelezen. Een blog over De grote spoorwegcarrousel van Paul Theroux. Daar ben ik echt heel trots op. Het is een mooie en grote boekbespreking geworden. Het is nauwelijks gelezen.
Misschien is zo’n artikel ook wel te lang voor een blog.

Nu deel ik dergelijke besprekingen op in delen. Zoals A.L. Snijders bij zijn ZVK’s doet. Dan pak ik een passage uit het boek en schrijf er een blogje over. Ik deed dat bijvoorbeeld bij Logboek van Harry Mulisch. Voor De oude Patagonië-expres van Paul Theroux ben ik daar nu ook mee bezig. Ik schrijf dan eerst een grotere, algemene bespreking. Later komen dan allemaal losse blogjes met losse elementen. Het maakt zo’n boek beter behapbaar. Ik doe het ook met dit bloginterview. Ik merk namelijk dat het wel heel veel tekst wordt. Als je dan elke dag van de week een stukje uit het interview publiceert, maak je het in hapklare brokken.

Zijn er onderwerpen waarover je wilt schrijven maar het nog niet durft/wil/kan?

Zoals ik al schreef, zijn er dingen genoeg waarover ik niet blog. Soms leent het zich heel goed voor een gedicht. Zo heb ik de laatste periode een paar gedichten geschreven over mijzelf. Ze zijn persoonlijk en de opmerkelijke lezer kan er heel wat meer uit halen. In elk geval heb ik er veel ingestopt. Dat voelt goed voor dat moment. Het is eruit, zonder het beestje een naam te geven. Je hoeft niet altijd te zeggen wat je dwars zit. Juist dan helpt het voor mij om het in een verhaal of gedicht te verwerken.

Voor echt persoonlijke dingen heb ik mijn dagboek. Daar schrijf ik dingen op om ze een plek te geven en te verwerken. Dat doe ik al mijn hele leven. Het zijn geen verslagen om later na te lezen, maar puur voor op dat moment. Het bloggen is mijn opening met de wereld. Ik vind het heerlijk om te schrijven. Als je schrijft is het ook leuk als iemand je teksten leest. Ik vind het ook heel inspirerend om zelf het www op te gaan en blogs van anderen te lezen.

Lees (4) – Wat doe ik met statistieken en hoe promoot ik mijn blog?