Kort na de geboorte van mijn neefje gisteren kreeg ik een prachtige video van 15 seconden gestuurd van mijn zwager. Opgenomen met zijn mobieltje. Wat een prachtig ventje is het toch. Het babymutsje, de kleine vingertjes en de prachtige oogjes deden mij gelijk denken aan de geboorte van mijn eigen dochter, acht jaar geleden.
Ik wist dat er ergens nog zo’n filmpje rond moet zwerven op een computer waarop Doris nog geen uur oud staat. Ik spreek daar over de hele kleine vingertjes en het kleine leven dat voor mij ligt. Ik voelde mij net zo trots als mijn zwager zich gisteren voelde. Ik hoorde de trots door de telefoon klinken. Het filmpje demonstreert dezelfde trots.
Daarom ging ik gelijk zoeken naar het betreffende filmpje. Tot mijn grote spijt kon ik het niet vinden. We moesten destijds halsoverkop naar het ziekenhuis, waren de hele fotocamera vergeten. Gelukkig hadden ze in het ziekenhuis nog wat wegwerpcamera’s liggen die we voor een paar euro konden kopen. Op het meegenomen mobieltje van Inge maakte ik de eerste foto’s en daarna schoot ik het betreffende filmpje. Het duurt niet meer dan een paar seconden en de kwaliteit is erbarmelijk.
De foto’s vond ik na wat speurwerk terug. Maar het filmpje is spoorloos. Al blijf ik ervan overtuigd dat hij nog ergens rondzwerft. Back-ups van verloren jaargangen heb ik teruggevonden, maar het mapje met het filmpje lijkt spoorloos. We zijn wel gelijk allemaal video’s gaan bekijken uit de tijd dat ze net geboren was. Wat een prachtige beelden.
Het helpt me weer in te leven in die periode. De tijd van weinig slaap en grote kleine zorgen. Net als dat we even de gestorvenen voorbij zagen komen. Dan is acht jaar eigenlijk best wel een lange tijd. Het gaat natuurlijk bij iedereen anders, maar het zijn momenten om te koesteren. En of dat van één filmpje afhangt, betwijfel ik.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten