Het was het jaar van de waxinelichthoudergooier. Ik werkte in Den Haag bij de postbus. In een indrukwekkend pand aan het Buitenhof, de Vijverhof of het Noyelleshuis uit 1680. In de grote zaal aan de voorzijde werkte ik met een mooi uitzicht op de Hofvijver en daarmee met het politiek rumoer in die tijd.
Op Prinsjesdag werd de route afgezet op het moment dat ik langs de Hofvijver liep. Ik zag mensen in lantaarnpalen hangen en politie-agenten bewaakten belangrijke punten, de doorgaande gaten in de dranghekken. Zo slalomde ik naar mijn werk, waar ik om 8 uur op mijn plekje zat. Zoals altijd was ik de eerste, opende de ramen om te luchten en hoorde hoe de parkieten van de Hofvijver ontwaakten.
Tegen de middag kwam het rumoer. Een onafgebroken stroom mensen liep langs het gebouw in alle mogelijke tinten oranje. Er kwam een hele vertoning met paarden. De koets reed achterom via de Lange Voorhout en Korte Vijverberg naar de Ridderzaal. Gedurende het uitspreken van de troonrede stond de politie te paard als een hoefijzer rond Binnenhof en Hofvijver geformeerd. Soms steigerde een paard, de ruiter kreeg het dier nauwelijks in bedwang. De beesten trappelden van ongeduld op de afdekplaten die op de tramrails waren gelegd.
Het duurde en duurde maar. Ze stonden zo een klein uurtje. Alles kwam weer in beweging. De rijen paarden trokken netjes in het gelid weg. Als een paard steigerde hield de ruiter hem netjes in bedwang. Ik verbaasde mij erover dat het allemaal goed ging. Zoveel onzekerheidsfactoren pasten niet in het beeld dat ik van zo’n georganiseerde vertoning had.
Ik ving een glimp op van de Gouden koets. Daar ergens moet ook de waxinelichthouder zjin gegooid in de richting van de koets. Een jaar na de dramatische aanslag in Apeldoorn, moest de dader het met een lange gevangenisstraf doen. Hij zou tot de groep van nog geen vijftig mensen in Nederland die iets geks kunnen doen. De dader van Apeldoorn paste ook in dat profiel. Ik zag of hoorde niks op dat moment. Pas later die dag kwam het verhaal met het lange woord aan het licht: waxinelichthoudergooier.
Als de Gouden koets dan langskomt op de Derde dinsdag van september, denk ik even terug aan de dag dat ik Prinsjesdag zo nabij meemaakte. Of ik wilde of niet, het was er gewoon en het was leuk om mee te maken. Nog voor de mensenmassa achter met paard en wagen verdwenen was, stond de veegwagen klaar om de rommel op te vegen.
Die dag maakte ik een fotocollage van alle fotografen langs de route. Voor delaatstemeter schreef ik een blogje over de veiligheid, zonder bewust te zijn van het waxinelichthouderincident.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten