Zag ik laatst de berg fietswrakken in de waterkant van de gracht liggen, moest ik gelijk denken aan mijn eigen gewezen fietswrak. Als ik met de trein naar mijn werk ga, moet ik overstappen op de bus om op het industrieterrein te komen waar ik werk. De bussen rijden vanaf een vreemde plek door de grote verbouwing op Utrecht Centraal.
Bovendien houd ik niet van bussen. Je moet er altijd op wachten. Ze rijden voor je neus weg of ze komen nooit opdagen. Ze zorgen ervoor dat je de aansluitende trein mist waardoor je nog langer moet wachten. Het sprak al heel snel voor zich dat ik andere oplossingen moest verzinnen als ik met het openbaar vervoer vanuit Almere op de Utrechtse Lage Weide wilde komen.
Ik speurde op internet en stuitte op een prachtig fietsproject in Utrecht: Het fietswrakkendepot. In een grote studentenstad als Utrecht zijn er nogal wat fietswrakken. Verlaten fietsen die niet meer opgehaald worden door hun eigenaar. Ze blijven vaak maanden in de onbewaakte fietsenstalling van het station staan. Zoals bijvoorbeeld ook Van der Heijden in zijn aangrijpende roman Tonio schrijft.
In Utrecht verzamelen ze al deze zwerffietsen. Het gaat volgens een zorgvuldige procedure waarbij de betreffende weesfiets een sticker op het zadel krijgt. Op de sticker staat de termijn waarop de fiets moet zijn verwijderd. Als hij na die datum niet is verwijderd, haalt de gemeentedienst hem op.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten