Vanavond kwam ik mijzelf tegen in het park. Hij was wel wat ouder en had helemaal grijs haar. Hij reed mij tegemoet op zijn fiets terwijl ik met de honden liep. Het gras net gemaaid. Een bril halverwege zijn neus gezakt.
Hij keek moeizaam voor zich uit en trapte alsof hij een harde tegenwind had. Bij mij gekomen, stopte hij, zette een voet op de grond en keek mij indringend aan. Ik stopte ook. De honden trokken de tegengestelde richting op.
‘WK gezien?’ vroeg hij. Ik schudde mijn hoofd. ‘Nee’, mompelde ik zo zacht mogelijk. ‘Groot gelijk. Ik ook niet’, zei hij. ‘Een beetje gaan zitten kijken hoe 22 man tegen een balletje trappen.’ Ik knikte bevestigend.
‘En dan dat Sao Paulo. Ben er drie keer geweest voor mijn werk.’ Hij keek mij ernstig aan. ‘Een kans van 0 dat als je daar loopt niet wordt beroofd.’ Ik bleef staan waar ik was en staarde naar zijn fiets.
Uit de donkere fietstassen stak een licht plastic zakje. Wanneer zou hij verder gaan? Hoe kon ik dit gesprek zo makkelijk mogelijk afwimpelen? Hier had ik geen zin in en eigenlijk ook geen tijd voor.
Het probleem loste zichzelf op. Hij duwde de trapper omhoog met zijn scheenbeen. Ik knikte even. ‘Nee, wees maar blij dat je hier woont. Niks dat Brazilië’, vervolgde hij. Hij zette zijn rechtervoet op trapper die hij zojuist omhoog had geduwd. Klaar voor vertrek.
Daar ging hij. Even moeizaam kwam hij vooruit als hij gekomen was. Ik keek hem nog even na. Had de man even hardop nagedacht of had hij mij werkelijk aangesproken? Maar misschien was ik gewoon mijzelf tegengekomen. Alleen iets ouder en cynischer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten