Ik geloof niet zo in jubilea. Het is maar een getalletje dat op een nul of een vijf eindigt en zegt niks over wat je hebt bereikt. Met ademen en de boel over je heen laten komen, gebeurt het ook. Ik wil er liever niet te lang bij stilstaan, het vertelt meer over de vergankelijkheid van dingen dan ik zou willen. Ik sta liever stil bij het hier en nu dan terug te blikken.
Toch betrap ik mij erop dat ik vaak nadenk over de tien jaar die ik dit jaar met Inge getrouwd ben. Zodoende wilde ik graag naar Paleis Het Loo, de plek waar ik het eerste afspraakje met haar had op 9 september 2001. Drie jaar later trouwden we op de dag waarop we elkaar voor het eerst ontmoetten.
Gisteren bezochten we Het Loo. Nooit kunnen vermoeden dat ik daar dertien jaar later weer zou rondlopen met haar en ons kind. Doris keek haar ogen uit, ze genoot van de karpers die naar haar toe zwommen. Ik dacht daar onder de colonnade aan. We zaten daar dertien jaar terug ook en nu genoten we van ons ijsje.
Ik herinnerde me weinig meer van het interieur. Wel van de loofgang en de schitterende tuin. Zo lopend over het knarsende grind, genoot ik van het kletterende water en de rust. Het was in de tuin misschien net zo druk als binnen, maar de ruimte filterde de mensen. Het viel mij niet eens op.
En daar genietend van de rust besefte ik dat ik nu veel meer rust in mij heb dan dertien jaar eerder. Ik nam de tijd om te genieten en te luisteren naar de stilte en mijzelf. Precies de dingen die ik dertien jaar terug zocht en nu gevonden heb. En zij zijn er dankzij haar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten