De remise zelf was ook een hele belevenis. De complete collectie van (elektrisch) trammaterieel dat in Rotterdam gereden heeft, staat daar uitgestald. De meeste vierassers waren vandaag op pad, maar we zagen veel Duwags en oude twee-assers. Mijn vader vertelde veel over de trams. De vreugde was nog groter bij het zien van een vierasser met de lijnaanduiding: lijn 22, Oudedijk.
Daarna naar andere moderne trams. We zagen ondermeer de opvolgers van de vierassers uit de beginjaren 1950. De inrichting van de bestuurdersplaats was iets veranderd en de tram oogde moderner. Maar de Zwitserse tram met het nummer 15 was al een stuk moderner en had ook een andere instap.
De tijd was beperkt in het museum. We hadden een halfuurtje. De gezelligheid was groot met een paar leuke stands waar boeken werden verkocht en een kraampje met hotdogs, thee en koffie. Allemaal erg de moeite van het bekijken waard. We hebben ervan genoten en namen weemoedig afscheid. Op dezelfde manier als dat we gekomen waren, rijdend in de tram. De deuren van de remise sloten mooi achter ons.
De zon werd steeds warmer. Het werd een aangename zomerdag waarbij we op de terugweg regelmatig moesten stoppen om op de 1 te wachten. Hij bleef op een moment erg lang weg. Onze tram reed voorop ter bescherming en moest als het nodig was, de oudste elektrische tram slepen. Gelukkig reed hij keurig achter ons aan. Slechts een keer wilde hij niet wegrijden, maar de bestuurder wist het oude wonder der techniek weer op dreef te krijgen.
Bij het station aangekomen, besloten we te wachten op de lijn 10 om een ander stuk van de stad te zien. Deze historische lijn doet vooral het westelijk gedeelte van Rotterdam aan. In het stadsdeel Delfshaven hebben mijn ouders gewoond en kwam ik ter wereld. Daarom gaf het dit ritje een extra dimensie. Al reden de vierassers in die tijd vrijwel niet meer.
Verslag van een dagje trammen in Rotterdam. Lees het voorgaande deel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten