Dacht je dat je best een dagje zonder televisie kon, blijkt het in de praktijk toch tegen te vallen. Misschien heeft het ook te maken met je eigen houding. Dat je uitkijkt naar een avondje televisie en dan een zwart scherm krijgt.
Donderdag kwam ik thuis van een dag hard werken. Toen stond de televisie ook op zwart. Hij bleef de hele avond uit. ‘Zie je wel’, zei Inge. ‘We hebben helemaal niet gekeken vanavond. We kunnen best een avondje zonder televisie.’ Ik heb namelijk weleens commentaar. Dan zeg ik dat hier de televisie nooit eens een avondje uit kan.
Gisteravond wilden we lekker achterover leunen en kijken naar ‘2 voor 12’, misschien ‘De strijd’ er nog achteraan als we nog puf hadden. Het scherm bleef zwart. Van weeromstuit ging ik maar verder waar ik gebleven was met mijn werk. Door de verbouwing van het pand was ik eerder naar huis gestuurd en thuis lekker verder gegaan.
Als je dan ’s morgens beneden komt en ziet dat de ontvanger nog steeds op zoek is naar streepjes, dan vrees je nog een avondje zonder televisie. Het valt mee – of tegen – tegen het middaguur geven de knipperende streepjes het op en vertelt de ontvanger dat we weer kunnen televisie kijken.
En eigenlijk ben ik best opgelucht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten