De herfst is pas echt begonnen als de bladeren van het Ginkgo boompje in mijn tuin geel kleuren. Het gespleten blad waar Goethe over mijmert in zijn beroemde gedicht, geeft vlak voor het valt de meest intense kleur geel af die ik ken. Ik geniet ervan en het kan niet lang genoeg duren dat de gele bladeren nog aan de boom zitten.
Een windvlaag is genoeg om roet in het eten te gooien, dan vallen de bladeren massaal naar beneden. Gisteravond waaide het behoorlijk en de schade is nu te zien in de tuin: de Ginkgo is van boven al helemaal kaal en in de onderste regionen hangen nog een paar bladeren armoedig bij elkaar.
Het geel is nu het felste. Gelukkig geven de gevallen bladeren deze kleur ook nog af. Ze zijn nog niet helemaal verlept. Daarom is het nog even extra genieten van de gevallen bladeren. De waterdruppels blijven er zo mooi op liggen, net als dat ze bladeren zo fraai krullen, precies op de plek van het sneetje in het blad.
Zo is de herfst nu echt begonnen. De tijd dat de bladeren geel waren, was korter dan ooit. Maar ze liggen mooi op de grond. De kale boom wijst trots omhoog. Volgend jaar weer een twijgje dichterbij de hemel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten