In het voorjaar volgde ik zo fanatiek de groei van de kastanjebomen aan de rand van het Den Uylpark. Hoe de bladeren zich vormden tot de eigen vormen, gecombineerd met de prachtige kaarsentoortsen. Nu is het allemaal verdwenen. De bladeren kleuren snel van het groen naar geel om uiteindelijk bruin en verlept naar beneden te dwarrelen.
Zag ik hier een week geleden nog zo mooi de zon door de bladeren schijnen, nu zijn de takken bijna bladerloos. Het zicht op het pad is verbeterd, maar het pad zelf is niet meer te vinden in de dikke laag bladeren die op de grond ligt.
Nu maak ik mijn eigen pad door de bladeren. Je kunt ze zo heerlijk ver voor je uit schoppen. Het lijkt dan of ze even opnieuw voor je vallen. Het geritsel geeft het iets vrolijks. Dat is de leuke kant van de herfst, als het droog genoeg is om de bladeren weer te laten dwarrelen.
Als de regen toeslaat is het een stuk minder luchtig. Dan wint de geur van humus en verrotting. Ook dat heeft wat, maar zo lekker in het zonnetje vind ik het een stuk leuker. Een geniet ik van de herfst.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten