De kunst van Martin Bril

Ik vond laatst een prachtig verhaal van Martin Bril over wandelen. Het heet ‘De kunst van het wandelen’. Het verhaal is meer een beschouwing. Hij schreef het voor een speciale uitgave van Het Nationaal Park De Hoge Veluwe. Het boekje waarin het staat heet Wandelgeesten en verscheen in 2008.

Ik ben gek op Martin Bril. Aan zijn naam zit voor mij gelijk een stukje weemoedigheid gekoppeld. Dat een schrijver als hij er niet meer is. ‘De kunst van het wandelen’ is bij uitstek een voorbeeld dat bewijst hoe goed hij was. Hij begint met een uiteenzetting van het soort wandelaars dat er is. Hij selecteert de wandelaar die een zelf uitgestippelde route loopt en wandelaars die voorgeschreven routes lopen. Hij is geen van beiden.

Allereerst vindt hij dat wandelen niet langer dan een uurtje mag duren. Daarnaast moet het eigenlijk altijd dezelfde wandeling zijn. Volgens hem zie je pas werkelijk iets ‘als je er vaak aan voorbij gaat’.

Dat is alles wat Martin Bril vertelt over wandelen. Hij is dan nog niet eens op een kwart van de hele beschouwing. Daarna volgt de uitwerking van een gedachte over het verloren moment, the odd moment. Dit doet hij aan de hand van een kort pianowerk van Sibelius met de naam ‘Berk’.  Het duurt slechts anderhalve minuut en is geschikt voor een landerige zondag die een wandeling verdient.

Nu zit Martin Bril op de helft van zijn verhaal. En nu laat hij iets bijzonders gebeuren. Hij zit onder de gekromde eiken van Nash en hoort een merel. Petersons vogelgids wordt uit de zak gehaald. Het is dezelfde Peterson als waar Bert Visscher een lange sketch van opvoert in zijn show Voor ons hoeft het niet.

Martin Bril spreekt in bewondering over Petersons gave al die vogels te onderscheiden in treffende beschrijvingen. Het verhaal eindigt op de Franse Berg. Een berg die je met zijn 65 meter boven NAP eigenlijk geen berg mag noemen. Voor de vermoeide wandelaar is daar bovenop de Franse Berg een bankje.

En dat is het bijzondere van Martin Brils mijmering. Hij schreef het verhaal voor Het Nationaal Park De Hoge Veluwe. Zonder dat de lezer er erg in had, heeft hij in het verhaal een wandeling gemaakt door de Veluwe. Namelijk van het Kröller-Müller Museum naar de Franse Berg. Volgens Google maps kun je het tripje in 17 minuten lopen. Ongetwijfeld zal er een uitgestippelde wandeling zijn van een klein uurtje.