Misschien is de schuur wel het voorportaal van de vuilnisbak. Het vagevuur voor spulletjes waar je eigenlijk nog iets teveel aan gehecht bent om ze weg te doen. Of het is luiheid. De dingen die te groot zijn voor de smalle gleuf in de duobak en te klein voor het grofvuil. Ze staan niet echt in de weg. En zo hoopt het afval zich op tot een berg.
Als de muizen in de schuur zich dan ook eens tegoed doen aan lege flessen frituurolie, dan is het een rommeltje waar je liever niet aan begint. De flessen waren bedoeld om de vieze olie in te doen. Maar er zat nog een plasje in. Zodoende was de plank waar alles op stond doordrenkt van frituurolie.
In een hoek van de schuur staat de oude keuken uit het huis. Om wat ruimte te maken in de smalle schuur moest een deel van de oude keuken weg. Het was de draaikast waarin oude verfpotten stonden opgestapeld. Op de vrijgekomen plaats kon dan de vriezer komen. Zo zouden we weer wat meer ruimte krijgen in de rest van de schuur. En ruimte in de schuur is ruimte binnen.
Ik haalde de boel vanmiddag maar eens leeg. De tijd was aangebroken, vond ik. En mijn vrije vrijdagmiddag bood alle gelegenheid. De rommel mocht het hiernamaals verder opzoeken. Zodoende sloopte ik het kastje en nam gelijk heel veel rommel mee.
‘Zo buurman’, hoorde ik achter mij terwijl ik een grote vuilniszak met restafval ergens tussen probeerde te wringen. De auto is veel te klein om al die troep mee te kunnen nemen. Daarom zat er al niks anders op dan 2 keer te rijden. ‘Ruim nu eindelijk die troep op’, grapte hij. ‘Ik moet het ook doen’, zuchtte hij.
Ik knikte. ‘Tja, het zijn van die karweitjes die moeten.’ ‘Net als de administratie’, vulde hij aan. ‘Ja, dat is ook zoiets’, reageerde ik. ‘Afgelopen weekend heb ik 8 mappen doorgenomen. Ik heb flink geruimd. Het zijn er nu nog maar 3.’ Hij keek er supertrots bij. ‘De rest kon wat mij betreft gewoon weg.’
Nog voor ik kon reageren beende hij weg. Hij hield de boodschappentas onder zijn oksels als een ordner. Zijn rug glom nog na van trots. Ik kon mij het gevoel voorstellen. Ik stond nog aan de vooravond van die trots. Ik haalde de laatste vuilniszak die er nog in paste en reed naar het recyclingperron.
Ik ben 2 keer gereden en voel nog niet dezelfde trots als mijn buurman. Wel ben ik een keer of wat naar de schuur gegaan en aanschouwde het opgeruimde hoekje. Misschien dat de fietsen ook een glimmende rug van trots zagen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten