Als we herinneringen over teckel Sientje ophalen, beginnen we nog weleens over de paardenbloem. We hadden haar nog niet zo lang en wandelden op een zondagmiddag een speciale wandeling bij de Bornsebeek in Zenderen.
De lucht was donker maar we waagden het erop. Zo liepen we een halfuurtje en de eerste druppels regen vielen. ‘Ach, het valt wel mee’, zei ik. ‘We kunnen nog best lopen.’ Teckel Sientje baalde al. Ze had een hekel aan regen. Een paar druppels waren genoeg reden terug te gaan.
De regen zette een paar minuten later om in een stortbui. We liepen ter hoogte van de Bornsebeek en zagen de bijzondere vistrap die een paar jaar eerder in gebruik was genomen. Sientje zag niks en was boos. Ze hapte een paardenbloem, zag er nog eentje hapte weer en verderop nog eentje. Weer een hap.
Het werd het verhaal van de paardenbloem. Wat een hoogwaardig staaltje teckelhumor. We hebben ontzettend gelachen om de teckel die uit nijd paardenbloemen ging eten.
Ik liep vanmiddag met Teuntje en Saartje door de bossages in het Den Uylpark. Het regende niet eens en Saar pakte heel trefzeker een paardenbloem. Trok de gele bloem van de steel en liep er parmantig mee weg. Ze kende het verhaal van de paardenbloem niet eens. Daarom tufte ze de bloem iets verderop uit.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten