We laten de honden uit. We lopen over het bruggetje en horen achter het park gillen. Een politieauto rijdt over het bruggetje verderop in het park. Sirenes klinken. Meer sirenes.
We lopen al verder het park. De honden snuffelen in het hoge gras. Aan de andere kant op de Harlingensingel staan politieauto’s en een ambulance. De straat is afgezet met een veiligheidslint. Een tweede ambulance komt aangereden. Aan de waterkant zie ik hulpverleners over iemand gebogen.
Wat is er aan de hand? De honden mogen even los. We komen een andere hondenbezitter tegen. Boven ons klapwiekt de traumahelicopter. Wat is er aan de hand? ‘Ik hoop niet dat het een kind is’, zegt de vrouw. ‘Zo dicht bij het water.’
Twitter gaat aan. Een kind van 2 is te water geraakt. De traumahelicopter vliegt over ons, op zoek naar een geschikte landingsplek. De honden weer aan de lijn landt de helicopter op het grasveld voor ons. Een politieauto neemt de arts mee naar de onheilsplek.
We lopen terug, het kind van 2 in ons achterhoofd. Even later vertrekt een ambulance met politieauto. De sirenes gaan. Als we de achtertuin inlopen horen we de wieken van de helicopter vaart maken. De sleutel in het slot en de helicopter vliegt over ons heen.
Als dit een verhaal was liep het af, denk ik. De werkelijkheid vertelt een verhaal zonder einde, maar met heel veel hoop.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten