p.m.s. (med) premenstrueel syndroom., ongeveer 14 dagen voor de menstruatie ontstaande prikkelbaarheid, vermoeidheid, gezwollen, pijnlijke borsten etc.
Ik heb het niet zo op chicklit. Shoppen, eten en geneuzel over mannen. Ik was heel bang dat ik bij het lezen van Lena Dunhams Not that kind of Girl, Levenslessen om (vooral) niet op te volgen op dit soort onderwerpen zou stuiten.
Maar niks van dat alles. Het is geen chicklit zoals ik vreesde, het is een heel leuk boek om te lezen. De absurde humor en vertelwijze zijn wel heel Amerikaans. Ik zie het een Nederlandse schrijfster niet snel doen, maar het boek is origineel, geestig en heel vrouwelijk.
De vertelster heeft het in het hoofdstuk ‘Wie heeft er aan mijn baarmoeder gezeten?’ over het maandelijkse ongemakje van vrouwen. Ze vindt menstrueren het enige aspect van vrouwelijkheid waar zet niet blij mee is. Voor de rest is ze trots en blij dat ze een vrouw is. Maar die ongesteldheid, moet dat nou?
| In het begin vond ik het nog op een morbide manier fascinerend, als een auto-ongeluk dat elke drie weken in mijn broekje plaatsvond. Ik was blij dat ik tot de exclusieve club was toegelaten, eindelijk de tamponautomaat kon bezien met de kennis van de ingewijde. Maar al snel werd het even vervelend als een melodramatische vriendin of de repetities van een toneelstuk. De voorspelbaarheid heeft iets ontzettend ontmoedigends: we willen chocola. We zijn boos. Onze buik zwelt op als bladerdeeggebak. Al vroeg nam ik me heilig voor de menstruatie nooit te zullen gebruiken als vehikel voor grappen of als narratieve middel. (142) |
Als man begrijp ik niks van ongesteldheid. Waarom dat humeurige gedoe en wat is het precies voor een pijn. Ik kan mij er niks bij voorstellen. Dat het een invloed heeft op je dagelijks functioneren, zie ik wel. Er worden niet voor niks grappen over gemaakt.
Helemaal eerlijk vind ik dat niet. Waarom mag een vrouw het niet zeggen dat ze zich even wat minder voelt? Van mij mag het wel. Als je je niet lekker voelt, mag je best wel even wat knorriger reageren. Dus waarom je van Lena Dunham niet meer mag zeggen dan: Ik heb buikpijn…
Wat vind jij van dit onderwerp? Eigenlijk zeggen vrouwen het nooit dat ze wat humeuriger zijn omdat ze ongesteld zijn. Ze zeggen hooguit ‘Ik heb buikpijn’. Soms lijkt het wel of vrouwen zich ervoor schamen. Of het niet mag. Terwijl bij mannen ook hormonen door het lijf gieren en dat testosteron als typisch mannelijk gezien wordt.
Ik ben ontzettend benieuwd naar ieders ervaringen met dit onderwerp…
Lena Durham: Not That Kind of Girl, Levenslessen om (vooral niet) op te volgen. Oorspronkelijke titel: Not That Kind of Girl – A Young Women Tells You What She’s “Learned”. Vertaald door Maaike Bijnsdorp en Lucie Schaap. Amsterdam: Meulenhoff, 2014. ISBN 987 90 290 9041 4. Prijs: € 19,95. 304 pagina’s.
#WoT
Bij de #WoT schrijven bloggers over een woord of een foto. Elke donderdag verschijnt een nieuw woord waarover je kunt bloggen. Deelname is geheel vrijblijvend. Plaats een reactie onder dit bericht waarin je het linkje plaatst naar je blog.
De #WoT is opgezet door @metkcom en daarna door @pixelprinces overgenomen. Vanaf september 2014 hou ik het stokje in mijn hand. Schrijf vandaag mee over de afkorting ‘p.m.s.’.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten